Tijd voor taart!!

Want ik heb ook mijn tweede paardrijproef doorstaan!! Terwijl ik, na mijn eerste proef, had gezegd  dit nooit meer te doen, ik zou stoppen op ‘mijn hoogtepunt’ en mezelf (en mijn naasten) de stress die een proef of examen mij geeft niet meer aan zou doen, had ik me tóch weer opgegeven om een proef te rijden. Toen ik  twee weken geleden de wedstrijdindeling via de mail ontving, zei ik hardop; ‘Wanneer had ik bedacht dat dit een goed idee was?’ Maar ja, ik had intussen op Marktplaats wel een heel gaaf wedstrijdjasje met borduursels en swarovski-glitters- en knopen en een hele mooie (beide nieuw!) wedstrijdbroek voor een mooi prijsje op de kop kunnen tikken. Alle andere benodigdheden heb ik in de sale kunnen aanschaffen. Ik zag eruit om door een ringetje te halen, en met het groomen van Theo zou Carla mij weer bijstaan en Marjolein zou mijn proef weer voorlezen.

Carla zou voorafgaand hier een gemakkelijke maaltijd eten, dat waren lekkere belegde pistoletjes en een Knolselderijsoep geworden. Er was één vriendin van Wodkawoensdag die zich ook voor deze wedstrijdavond had opgegeven, eentje was net te laat met inschrijven, maar: Alle meiden waren erbij om ons bij te staan en aan te moedigen deze avond!

Dat geeft wel aan dat wij een hele hechte groep zijn! Waar ik me al weken druk maak, slecht slaap, de proef nog een keer uitteken en bijna geen hap door mijn keel krijg de voorafgaand aan de proef, bijna vergeet te ademen tijdens het losrijden… is het door de steun van Wodkawoensdag (en nog een oud-deelneemster en haar dochter van deze groep) allemaal waard.

Want als ik de proef eenmaal gereden heb, valt er een last van mijn schouders en is alles leuk! Rationeel weet ik ook dat ik de proef ‘gemakkelijk’ aan kan, tijdens onze lessen doen wij veel moeilijkere dingen. Maar door het woord ‘proef’ of ‘examen’ schiet ik in de stress. En het is bijna niet dat je hiervoor kunt zakken, of dat de jury zal zeggen; ”Mevrouw, stopt u maar en stijgt u alstublieft af!” Als alle deelnemers in de verschillende categorieën hun proeven hebben gereden, is de prijsuitreiking, en heb ik zelfs weer een podiumplek, Theo en ik zijn tweede geworden! Hellen was weer apetrots op haar groepje van de woensdagochtend, en Esther, die haar lessen tijdelijk overneemt, volgens mij ook.

Ik heb nu naast een oranje rozet een hele mooie rode. En terwijl Carla aan Marleen in de kantine vraagt of zij volgende keer ook weer meedoet, hoor ik mezelf enthousiast zeggen; ‘Als jij meedoet, schrijf ik me óók in!’ Het floept eruit voordat ik het in de gaten heb, ik hoor de woorden nog nagalmen, en heb meteen weer spijt dat ik met mijn grote mond weer van alles eruit flap… Dus wie weet, misschien was ook deze proef niet de laatste 😵🙄.

Het succes moet natuurlijk gevierd worden, vandaar dat ik vandaag het recept van mijn Chocolade-hazelnoottaart met peren online heb gezet. Ik had die van de week gemaakt en de meiden van Wodkawoensdag al verteld dat zij proefkonijn zouden zijn. Het lijkt misschien een zware en compacte taart, maar door de stijfgeklopte eiwitten die door het beslag gevouwen zijn, is deze taart juist heel licht en luchtig. Het is een aanrader. En laten we eerlijk zijn; Wat de vraag ook is, chocolade is het antwoord!

Verder heb ik een ontzettend leuke week gehad. De avond die we hadden georganiseerd over nazoek en schottekens was naast heel erg leerzaam ook heel erg gezellig. Melanie Heimberger gaf deze lezing, en zij weet haar kennis heel goed en op een leuke manier over te brengen. En ook al hadden we geen pauze ingecalculeerd, de hele zaal bleef aandachtig luisteren naar wat zij te vertellen had. Dat er na de lezing nog  zoveel deelnemers bleven voor een drankje, geeft wel aan dat het een geslaagde avond is geweest. Ik had, toen ik huiswaarts ging, nog wel trek in iets hartigs, en ben nog even bij Ome Mac  aangewaaid voor een burger en wat nuggets. (Ik zie Cas z’n neus al optrekken terwijl ik dit schrijf 🤭) Op donderdag ben ik eindelijk weer bij Jachthoornblazen geweest. Ook dat was weer zo gezellig om bij aanwezig te zijn. Ik had de mannen en Tjeda echt gemist. Het blazen ging mij beter af dan wat ik thuis aan klanken kon produceren. Op één of andere manier word je meegenomen in de klanken van de anderen. Maar aan het einde van de avond werden mijn wangen moe en ging ik toch weer ‘valse lucht’ blazen. Maar ook dat zal weer beter worden als ik weer meer oefen en gewoon aanwezig ben tijdens de oefenavonden. Nu ga ik nagenieten van de gezellige avond van gisteren, waarschijnlijk op de bank en aan de binnenkant van mijn ogen, want het waren korte nachtjes voor de wedstrijd 😉.