Laatste dag 2023

Het is al weken onrustig met vuurwerkknallen bij ons in de buurt. En sinds het vuurwerk legaal verkocht mag worden, is de hel helemaal losgebroken. Gelukkig zijn onze huisdieren niet bang voor de knallen, hoewel sommig vuurwerk zó zwaar is, dat je het in je buik voelt en de ramen trillen. De honden worden daarom aan de lijn uitgelaten. Voor Soof moeten we juist oppassen dat ze niet naar de knallen toe rent om iets te kunnen apporteren. Gisteren was de laatste jachtdag van 2023. Op zondag mag niet gejaagd worden, en vandaag, de laatste dag van het jaar, is het zondag. Nu had ik afgelopen week twee prachtige jachtdagen staan. Een dag mee op de hazen, eenden en duiven, en een dag mee op de fazanten, eenden en duiven. In de ene provincie mag wel op het haas gejaagd worden, in de andere juist weer niet. Ook de exoten Nijlgans, Canadese gans en halsbandparkieten zijn vrij. En hoewel de weilanden vol met grauwe- en kolganzen zitten, mogen die nu niet geschoten worden. Er zijn nu veel ganzen die hier komen overwinteren.

Waar ik de vorige keer bij de Hazendag een waadpak kon lenen, had ik er nu zelf eentje aangeschaft. Bij jacht zie je er (ik in elk geval wel) altijd ‘lelijk’ uit. Alles in bruin, groen of camo. Dan draag ik ook nog een hufterproof legerbroek van de dump, maar het zorgt er wel voor dat je warm en droog blijft en niet meteen al door het wild gezien wordt. Zo’n waadpak is denk ik wel het toppunt van jezelf zo onaantrekkelijk mogelijk maken. Je voelt je net Humpty Dumpty / Teletubbie in zo’n pak, maar het houdt je warm en droog! Bij drijf- en drukjachten wordt ook oranje gebruikt, zodat je gezien wordt door de geweren. Er zouden weer weilanden door drijvers en een schutter afgestruind worden, terwijl de schutters weer in de slootkant positie in zouden nemen. Met de hoge waterstand was ik nog even bang dat het water in de sloot ook erg hoog zou zijn, maar dat viel gelukkig heel erg mee. Het was dit keer een gedeelte van het jachtveld dat als ‘spaarpotje’ fungeert, dat betekent dat er niet elk jaar hazen uitgehaald worden, maar elke twee of drie jaar.

Ook hier gaan veel hazen op, maar zijn er voor de schutters veel hazen die de andere kant op gaan of tussen de geweren door gaan en over de sloot springen. Dat is een prachtig gezicht, een haas op een meter op 5 bij je vandaan, die zo’n sprong neemt over een best brede sloot. Deze hazen worden niet geschoten, net als teruggeslagen hazen in een drift. Als de jacht ten einde is, verzamelen we bij de Jachthut waar het tableau wordt gelegd, het wild wordt doodgeblazen met de jachthoorn, de drijvers en de schutters worden bedankt en een haas aangereikt krijgen. Daarna gaan we naar binnen voor een drankje, hapje (weer heerlijk zelfbereid wild van Jan) met aansluitend een zalige kom warme soep. Het was weer één groot feest deze dag, en ik heb daardoor even lekker een frisse neus kunnen halen in de polder en mijn zinnen kunnen verzetten.

De tweede jachtdag die ik had staan, was bij Vinkeveen. Dit is een jaarlijks terugkerende dag, op de laatste jachtdag van het jaar. Soof mag mee, we gaan op (onder andere) de fazanten, en Soof is in deze vorm van jacht het beste (los van het apporteren). Zij gaat namelijk niet te ver bij mij vandaan, blijft op een meter of 30 bij mij in de buurt terwijl zij op de eilandjes de kanten en bossages afspeurt met haar neus. Die dertig meter is van belang, omdat je dan, als ze een fazant uitstoot, de fazant binnen schot is. Vaak schiet ik dan niet, omdat ik op mijn hondje wil letten. Zodra ze de fazant ruikt, gaat Soof voorstaan. Dat is waar deze voorstaande honden op gefokt zijn. Zij blijven stil staan, tillen een voorpoot op en wijzen met de neus waar het wild zit. Dat is echt een prachtig gezicht! Ik roep  dat de hond voorstaat, zodat de geweren om ons heen alert zijn.

Op de verzamelplek beginnen we die ochtend met verse oliebollen die Arie 's morgens nog even bij de oliebollenkraam had gehaald. Als iedereen aanwezig is, stappen we in bootjes. Dan varen we naar de eilandjes die uitgedreven gaan worden, en worden de postgeweren op hun plekken gezet. Ik begin op een post, maar Soof kan toch aan het werkt doordat zij mijn geschoten fazant kan apporteren. Op het eiland dat wordt uitgedreven klinkt een schot, en Soof denkt dat ze daar naartoe moet om te apporteren. Maar die fazant is al binnen door de hond die daar loopt. Ze komt terug gezwommen en gaat weer naast mij zitten.

Terwijl we daar op post staan, hoor ik haar op een gegeven moment klappertanden. Het is niet heel erg koud, maar als je nat bent en het waait, en je bouwt als jachthond spanning op, gaan die kaken toch klapperen. Daarna mogen we aan het werk; Soof en ik gaan eilandjes uitdrijven. Soof is helemaal in haar element! Ik merk wel dat het een dame op leeftijd begint te worden, ze is wat sneller moe. Maar wat heeft mijn hondje het naar haar zin! Ik merk trouwens ook dat ik mijn rug en benen voel. Het lopen over zo’n drassig eiland is zwaar, met name omdat je je benen raar op moet tillen door het omgewaaide riet. Om over de muren van bramenstruiken maar te zwijgen. We hebben nog een roerdomp, ijsvogels en meerdere water- en houtsnippen, prachtig! Ook veel halsbandparkieten, maar die vlogen te hoog over. Best jammer, want die had ik graag een keer geschoten voor op het tableau. Dit is ook een uitheemse soort die veel schade geven aan o.a. fruitbomen en op de vrijgavenlijst staan.

Als alle driften klaar zijn, gaan we terug naar de verzamelplek. Onderweg zien we nog een ijsvogel. Daarna verzamelen we bij de jachthouder voor oliebollen, appelflappen, appelbeignets en lekkere hartige borrelhapjes. Er wordt aan de lange tafel heel wat afgekletst. Jachthouder Jan zegt nog dat het zo jammer is dat Fien gesteriliseerd is, want DSD Thor en Fien zouden prachtige puppies hebben gemaakt. Ik ben het helemaal met hem eens. Ik krijg nog buit mee naar huis, waar ik binnenkort weer iets lekkers van kan maken. En daar ben ik erg blij mee, want de laatste potjes Rillette van fazant zijn op. Die avond merk ik dat Soof wat stijf en stram is van het speuren over de eilanden. Als ze die avond op haar mat ligt, is ze aan het dromen. Haar poten zijn nog steeds aan het rennen en haar snor gaat alle kanten op.

Als ik in de stad ben voor de laatste boodschappen van het jaar, is de nieuwe snoepwinkel geopend. En wat blijkt, daar zit een ‘oude bekende’. Junior heeft daar zijn winkel geopend, en deze ziet er echt prachtig uit. Het interieur komt zò uit Sjakie en de chocoladefabriek. Hier kun je terecht voor Oudhollandse lekkernijen, glutenvrij snoep, en… ach alles wat je je op het gebied van snoep maar kunt wensen. Er woont een heuse muizenfamilie onder de trap van de toonbank en de bank ziet er uit als een taart met taartpunten die je hier los van kunt maken.

En helemaal leuk; Ik heb (één van) mijn verslavingen, Cola-rola-balletjes, kunnen bestellen!  Je kunt hier ook snoep bestellen, bij Rosa’s Leckernijen.

Het laatste recept van dit jaar is een Wortel-crèmesoepje. Ik heb die feestelijk gemaakt door sterren uit het bladerdeeg te maken. Snel klaar, weinig ingrediënten en weer eens wat anders dan kippen- of groentesoep.

Vandaag is het de laatste dag van 2023. Ik hoop dat je terug kunt kijken op een mooi jaar. En hoewel ik prachtige dagen en mooie herinneringen heb kunnen maken met hele lieve vrienden en vriendinnen, hoop ik dat het nieuwe jaar betere dingen in petto zal hebben.