Drukjachten

In mijn blog ‘Appeltje eitje’ had ik al geschreven dat ik een mooi recept heb voor een Terrine van varken of wild zwijn. Maar dan moet er natuurlijk wel een zwijn geschoten worden. En dat laatste is afgelopen weekend gelukt, een prachtige bagge.

Op donderdag ben ik in de auto gestapt en heb in Drenthe een juniorjager opgehaald die met onze groep mee zou gaan naar Duitsland. Helaas kwam er bij zijn partner iets tussendoor fietsen, en hij (Ayolt) zocht een plekje in een auto en ik een bijrijder, want het was voor mij bijna 7 uur kachelen naar het eindpunt. Als hij door iemand uit onze groep meegevraagd is, kan het alleen maar een leuk persoon zijn. Zijn partner had ik bij een paar jachten in Nederland al ontmoet, dus het zou sowieso goed komen wat gezelligheid betreft, zowel in de auto als bij de drukjachten en (net zo belangrijk) de uren er omheen. Toen we kennis hadden gemaakt, voelde al gauw alsof we elkaar al jaren kenden, stapten we in de auto en lieten de anderen weten dat ook wij onderweg waren.

Cas en Melvin maakten (natuurlijk) onderweg een tussenstop bij een mooie jachtzaak. Omdat wij daar net in de buurt reden, besloten wij daar ook naartoe te gaan. Het is inderdaad een mooie zaak, met veel aanbod. Ook qua dames-jachtkleding is het aanbod groot, en heb ik nog wat moois kunnen kopen dat prettig zit. Vanaf daar is het nog maar twee uurtjes rijden naar ons hotel. Net voor 17.00 uur komen wij daar aan, en kunnen meteen inchecken. Het is een eenvoudig hotel, maar alles wat je nodig hebt, is er. Wij zijn als eersten van de groep gearriveerd en drinken een drankje in het restaurant terwijl wij op de anderen van ons gezelschap wachten. Cas en Melvin zijn eerst nog even langs de ontmoetingsplek gereden waar wij de volgende dag moeten verzamelen, en komen ook bij het hotel aan. Iets later arriveren Dennis en Jeroen ook. Het is altijd fijn als iedereen weer veilig is aangekomen. De geroosterde nootjes verschijnen op tafel terwijl we van een lekker drankje en elkaar genieten, besluiten wij ter plekke in het restaurant van het hotel te eten.

Daarna wordt het plan voor de volgende dag doorgenomen, hoe laat ontbijten en hoe laat wij op de parkeerplaats verzamelen om naar het verzamelpunt van de drukjacht te vertrekken. Melvin heeft deze, voor ons allen, nieuwe jacht georganiseerd,  Hij gaf van tevoren aan dat ook hij niet weet of er wild zit en hoe het zich zal bewegen (zoals altijd en heel normaal bij jacht), maar ik kan me voorstellen dat hij natuurlijk wel hoopt dat we veel aanblik zullen hebben. Maar jacht is niet alleen schieten, het gaat ook om de beleving met de mensen met wie je bent. Bij aankomst worden onze papieren nagekeken en krijgen wij op papier onze instructies. Daarna klinken de tonen van de jachthoorns van het ‘Verzamelen van de jagers' en blazen drie jagers uit mijn groepje mee, en komt iedereen bijeen. Daar wordt iedereen welkom geheten, worden nogmaals de ‘spelregels’ verteld en krijg je te horen bij welke groepsleider je bent ingedeeld. Ook worden de extra maatregelen omtrent het schieten en de nazorg van wilde zwijnen verteld, want er heerst Afrikaanse varkenspest, en daardoor zijn er extra hygiëne-maatregelen.  Daarna wordt iedereen Waidmannsheil gewenst, en ga je naar de groepsleider om vervolgens een treintje met de auto te maken en het jachtveld in te gaan.

Steeds wordt er een jager afgezet bij een hoogzit, net zolang totdat iedereen uit de groep zijn/haar plek heeft. De jacht is van 9.00-12.00 uur. Om 9.30 worden de honden losgelaten, en van 10.30-10.45 is er een ‘Aufbruchpause’. Tijdens deze pauze mag je van je hoogzit of kansel en mogen alleen vangschoten afgegeven worden, je controleert of je het stuk dat je had geschoten dodelijk geraakt is, geef je met een lintje de plek aan waar je een schot hebt afgegeven en/of ontweid je (het verwijderen van de ingewanden zodat het wildbraad goed blijft) het stuk dat je hebt geschoten. Ik heb een mooie stek midden in het bos, kansel 29. Het terrein loopt schuin naar beneden af, met daar een soort moeras met hoog groen soort gras. Drijvers en honden zijn goed te horen, en er klinken om mij heen genoeg schoten. Ook ik zie tot vier keer aan toe een zwijn, maar ze zijn te ver bij mij vandaan. Ik zie binnen schot een vossenstaart, maar het lijf van de vos staat echter achter een boom, waardoor ik geen kans heb. Het is de hele ochtend spannend, omdat er steeds wel iets aan mij voorbij komt. Daardoor ben je de hele ochtend alert, en heb je geen tijd om het koud te hebben.

Als om 12.00 de jacht voorbij is, ‘Hahn im Ruh’, mag je van de hoogzit en weer naar de auto. Als ik mijn spullen heb opgeruimd, loop ik naar mijn buurjager om te vragen of ik ergens mee kan helpen. Ook hij heeft geen schot af kunnen geven doordat het wild te ver weg liep, of omdat het een dier was dat niet geschoten mocht worden. Samen lopen we naar weer een buurjager verder. Hij is samen met de groepsleider en heeft het zwijn dat geschoten was al binnen en ontweid. Wij rijden gezamenlijk terug naar de ‘Streckenplatz’ waar alle jagers en drijvers verzamelen. Daar is een teiltje (letterlijk!) warme goulashsoep met wat te drinken, een kampvuur en zie ik ook ‘mijn’ groepje Hollandse jagers weer. De meesten van hen hebben wel kans gehad, zo zijn er meerdere vossen, zwijnen en reewild geschoten. Er is een bedje van dennentakken neergelegd, waar de buit wordt neergelegd. Dan blazen de jachthoornblazers weer dat er verzameld wordt, houdt de Jachtopzichter een praatje hoeveel van welke dieren er op de Streckenplatz liggen en dat er goed en veilig is geschoten. Daarna worden de jagers die een zwijn hebben kunnen schieten naar voren geroepen, en krijgen zij hun breuk (dennentak) en felicitaties uitgereikt. De laatste eer voor de wilde zwijnen schalt uit de jachthoorns, waarna de jagers naar voren worden geroepen die een ree hebben kunnen schieten. Ook zij krijgen een breuk en worden gefeliciteerd met een Waidmannsheil. Ook nu blazen de jachthoornblazers het deuntje met de laatste eer voor het reewild. Dan de vossen, met de laatste eer van de jachthoornblazers. Iedereen wordt gevraagd nog het schoeisel te ontsmetten in de grote kuipen die zijn neergezet. Ook dat is om zoveel mogelijk de Afrikaanse Varkenspest uit te sluiten. Iedereen gaat daarna richting de auto’s en naar huis of hotel.

Als de spullen weer opgeborgen zijn, gaan we met een klein groepje nog even naar de supermarkt. Daar doen we nog een paar aankopen, onder andere Schweineschmalz, dat ik gebruik om de potjes rillette mee af te dichten, voor een knapperig korstdeeg voor een zoete of hartige taart of om mijn schnitzels in te bakken. Maar ook een paar dozen Lebkuchen en drank gaan mee. Daarna gaan we terug naar het hotel, waar we gezamenlijk in een hotelkamer een drankje drinken met wat nootjes en rillette erbij. Ik had nog een flesje PX meegenomen, maar 1 jachtvriend vond dat naar een mengeling van soja en appelstroop smaken… 🤪🙄. Meer voor mij 😉. Daarna zijn we naar een restaurantje gereden en hebben daar nog gezellig kunnen tafelen en alle jachtverhalen (nog een keer) gedeeld. We maken het niet laat, want de volgende ochtend moeten wij weer vroeg verzamelen, en dan met koffer en al, omdat wij na de jacht naar huis zullen rijden.

Het is de volgende ochtend fris en het waait een beetje, waardoor het kouder aanvoelt. Op tijd rijden wij na het ontbijt naar de verzamelplaats, die dit keer iets verder weg is dan die de dag ervoor. We verzamelen aan een open plek bij een prachtig meer. Hier hetzelfde ritueel als de dag ervoor; Nadat je je hebt aangemeld en alle papieren zijn nagekeken, verzamelt iedereen bij het deuntje 'jagers verzamelen' van de jachthoornblazers. Iedereen wordt welkom geheten, de spelregels worden uitgelegd en er wordt gezegd bij welke groepsleider je bent ingedeeld. In onze groep moeten een medejager en ik even wachten als de eerste jager naar zijn post wordt gebracht. Wij maken even een praatje, en het blijkt dat Bernhard in het jachtgebied een Begegnungsschein heeft. Daarna wordt hij bij zijn hoogzit gebracht, en ik mag als laatste mijn auto parkeren om vervolgens een heel eind verderop mijn hoogzit aan te treffen. De wandeling hier naartoe is prachtig; Het is wat heuvelachtig, en er stoomt een beekje. Ik heb een mooie plek, in een soort kom tussen de heuvels in, en ik zie een ‘gedwongen’ wissel. Ik laad mij wapen, leg dat wat ik nodig heb naast mij op het bankje en meet de afstanden om mij heen, zodat ik weet welke boom op welke afstand staat en ik een weidelijk schot kan afgeven. Niet lang daarna zie ik beweging tussen de bomen en struiken. Als ik mijn richtkijker erbij pak, zie ik dat er zich daar twee reeën bewegen. Ze knabbelen wat aan blaadjes, zetten dan weer een klein pasje, knabbelen weer wat… het is spannend. Ik zie dat er geen bok bij loopt, want die mogen niet geschoten worden.

Ze gaan op het pad staan waar ik op de weg naar mijn hoogzit langs gelopen ben. Beide staan breed. Ik  draai aan mijn richtkijker zodat ik de dames wat dichterbij heb, richt mijn buks op de kleinste van de twee en druk af. Het andere dier rent weg tussen de struiken, en ik zie daar nog een ree weg springen. Het dier dat een schot heeft gehad, maakt twee sprongen en valt dan in de beek. De adrenaline giert door mijn lijf, mijn stuk ligt. Ik zie geen beweging meer, en weet dat ik het dodelijk geraakt heb. Maar na een paar minuten hoor ik veel beweging. Achter mij rent een rotte zwijnen de heuvel af. Dit is de eerste keer dat ik überhaupt een rotte aan mijn hoogzit voorbij krijg. Ik pak mijn buks, richt, en… zie alleen maar vacht door mijn kijker voorbij gaan. Ik had de vergroting nog niet teruggezet. Als ik deze op de juiste grootte heb, zie ik alleen nog maar ruggen en achterbouten en besluit het schot er in te laten. Maar wat was dit een mooi gezicht. Binnen 10 minuten zie ik een enkel zwijn langs de gedwongen wissel draven. Ik richt, en als ik de safe van mijn wapen heb gehaald, druk ik af. Het dier rolt over de kop, maakt een sprong, loopt een paar passen, valt weer, springt op, valt weer, maar verdwijnt vervolgens achter een heuvel. Ik kan het niet meer zien, ik denk wel dat ik het goed geraakt heb, maar dat weet je pas zeker als het dier ligt. Ik moet nog 42 minuten wachten totdat het tijd is voor de Aufbrechpause.

Er komt een Duitse jachterriër, die lucht heeft van het geurspoor van het zwijn. Die verdwijnt ook achter het heuveltje waar hij begint te blaffen. Omdat hij daar blijft blaffen, ben ik bang dat het zwijn daar wel ligt, maar nog leeft. Maar dan gaat de hond verder, loopt langs mijn hoogzit en verdwijnt door het hoge gras waar de rotte naartoe gegaan is. Mijn groep reageert in de app dat mijn zwijn ligt, en ik kan opgelucht adem halen. Als het tijd is om te kunnen kijken, ga ik met mijn wapen, lintjes, handschoenen en mes naar de aanschotplek. Ik hang daar een lintje aan de boom, zodat we het later gemakkelijk terug kunnen vinden, want vanaf je hoogzit ziet het bos er totaal anders uit dan op de grond. Het is duidelijk te zien waar het zwijn haar eerste buiteling heeft gemaakt, en daarna ook door onder andere het zweet (bloed) hoe het gelopen heeft. Zo’n 40 meter verderop ligt het zwijn tegen een boom en zie ik dat er geen leven meer in het oog is. Ik raak de achterbout nog aan om zeker van mijn zaak te zijn, maar ze is daadwerkelijk dood. Ik geef het de ‘laatste beet’ (“de verzoening met het gestrekte wild”) en besluit niet te ontweiden, omdat mijn mes dan geïnfecteerd zou kunnen worden met de Afrikaanse Varkenspest. Ik ga naar het reekalf dat ik heb geschoten om dat uit de beek te halen. Het kost nog wel wat moeite haar te pakken te krijgen, maar uiteindelijk lukt het en ligt zij op het pad. Ook zij krijgt haar laatste beet. Dan is het tijd om naar de hoogzit terug te gaan, want er mag vanaf 10.45 uur weer geschoten worden. Als ik op het eerste treetje van de hoogzit sta, klinkt het eerste schot alweer.

Ik hoor de drijvers, de honden en schoten, maar ik krijg geen wild meer aan mij voorbij. En dat is ook niet erg, want mijn ochtend kan niet meer stuk. Met 2 schoten 2 stuks wild binnen, wat een ochtend! Hoe vaak ik niet bij een drukjacht ben geweest, en geen kans heb gehad, of soms zelfs niet eens aanblik. En nu zo’n succesvolle ochtend! Het meest blij (en trots) ben ik met hoe de schoten geplaatst waren, zodat de dieren een snelle dood hebben gehad. Mis schieten kan altijd gebeuren, maar als het schot goed zit, is dat een hele opluchting. Om 12.00 uur is het Hahn im Ruh’, ik pak mijn spullen in en loop naar het zwijn om te kijken of ik het naar de weg kan krijgen. Ze is echter veel te zwaar, en zal eerst ontweidt moeten worden, dat scheelt een paar kilo. Mijn jachtleider arriveert met de auto, en ik loop naar het pad naar hem toe. Hij zegt twee schoten gehoord te hebben, en ik vertel dat ik twee dieren heb liggen. Hij wenst mij Waidmannsheil. Het ree ligt zo goed als naast zijn auto. We lopen nog naar de bagge. Omdat ik nog niet vaak en veel te lang geleden ontweid heb, vraag ik of hij mij aanwijzingen kan geven. Dat doet hij, en zo kan ik zelf mijn ree ontweiden.  We laden haar in de wildbak achter zijn auto. Omdat het ree niet met het zwijn vervoerd kan worden, neemt hij het mee naar de Streckenplatz, zegt mij terug te gaan naar mijn auto en dan met jager Bernhard terug te gaan om de bagge op te halen. Zo gezegd, zo gedaan. Bernhard en ik ontweiden samen het zwijn, ‘het is een beste’, zei hij nog, want ze heeft veel vet en ze is best groot. Bloed wordt afgenomen, zodat er in het laboratorium getest kan worden op de Afrikaanse Varkenspest. Ook een stuk spierweefsel van het middenrif wordt weggesneden en in een gelabelde zak gedaan voor controle op Trichinose. De ingewanden worden in een stevige vuilniszak gedaan en met het zwijn meegenomen naar de Streckenplatz.

Bij de Streckenplatz is een ‘bedje’ van dennentakken gemaakt en worden mijn beide dieren erbij gelegd. Als alle jagers en drijvers verzameld zijn, wat hebben kunnen eten en drinken en de meeste dieren op het tableau liggen, worden de breuken en ‘Waidmannsheil’ gedeeld en de dieren de laatste eer bewezen met de jachthoorns. Omdat het mijn eerste zwijn is, moet ik naar voren komen en vertellen hoe mijn jachtochtend vergaan is. Dat is best spannend, mijn Duits is ‘roestig’, doordat ik er al jaren veel te weinig mee heb gedaan en ik tegenover 50-60 man mijn jachtbelevenis moet vertellen. Natuurlijk liggen 'mijn' mannen helemaal in een deuk als ik daar vol passie mijn avontuur deel. Als de jachtdag dan echt ten einde is, loopt iedereen nog door de emmers met ontsmettingsmiddel en gaat iedereen na het afscheid huiswaarts. Ook Ayolt en ik stappen in de auto om naar Nederland te gaan, alleen blijkt mijn linker voorband lek te zijn… We zijn gestrand. Enfin, om een (heel lang) verhaal kort te maken… wij hebben nog twee extra nachten in Duitsland moeten verblijven om op een nieuwe band te wachten. Er wordt door de jagers uit mijn groepje flink meegedacht om ons toch eerder thuis te krijgen, maar de goedkoopste en minst tijdrovende oplossing was om daar op reparatie te wachten.

Nu hadden we een heel leuk hotel in Hanzestad Wismar kunnen boeken en hebben wij er het beste van gemaakt. De stad is heel erg leuk, met heel wat oude gebouwen, een mooi groot plein en met veel Zweedse invloeden. Het liefst waren we beiden naar huis gegaan, maar met goed gezelschap waren dit een paar hele gezellige extra dagen. Maandagmiddag is de auto gelukkig gerepareerd en kunnen wij onze reis naar huis voortzetten. Als ik in de avond thuiskom, helpt manlief mij met het uitladen van de auto en kan ik mijn jachtavontuur delen en de bijbehorende foto’s en filmpjes laten zien. Dan stap ik onder de douche en gaan bij mij de lampjes uit, want het was een prachtig, maar ontzettend intensief weekend. Onze groep heeft een goede indruk achtergelaten bij de Duitse organisatoren, want voor volgend jaar staan we op de uitnodigingenlijst! 🌿📯(En voor intimi: Ayolt is voor zijn verdere jagersleven ‘verpest’ wat drukjachten betreft 😉)

• Dit jachtverhaal is dus van vorige weekend. Dit weekend heb ik letterlijk in de sloot gestaan. Los van het feit dat het bitterkoud was, heb ik een prachtige jachtdag gehad bij vrienden in Vuren. Maar dat verhaal komt volgende week aan bod.