top of page

Drents logeerpartijtje

Monique Jansen

Bijgewerkt op: 31 jul 2024


‘Of ik zin had om mee te gaan op bokkenjacht’… Ja natuurlijk! Het werd een meerdaags festijn. Donderdag de auto in en vroeg in de middag aangekomen bij Cas. Daar hebben we eerst bijgekletst en koffie gedronken, om daarna een rondje door het jachtveld te maken. Het jachtveld is werkelijk zó mooi. Ik heb daar al een keer eerder uitgebreid over geschreven, van akkers, bloemenvelden, bos, heide tot een soort savanne. Daarna terug naar huis, waar Melvin, Helena en Linde intussen ook zijn gearriveerd. Niet veel later is Ina ook terug van haar werk, en wordt de barbecue aangestoken. Het is droog en we kunnen heerlijk buiten eten. Een lekkere pastasalade met een mooi stuk gems (had Melvin zelf geschoten in Oostenrijk) met een bijzondere saus van chocolade met balsamico (bijzondere combinatie, maar erg lekker!) met nog wat sateetjes ernaast. Nog een dessert om het even dicht te smeren en op naar Jeroen waar ik de komende twee nachten zou logeren.


Daar aangekomen heb ik mijn auto uitgeladen (het is altijd een complete volksverhuizing) en mijn jachtkleding aangetrokken. Helaas begint het juist te regenen, maar dat zal de pret niet drukken. Ik neem mijn ‘fiep-fluitje’ van Franz mee, en Melvin heeft zijn Buttolo mee (een soort handpompje dat het lokgeluid maakt van een reegeit). We rijden naar het jachtveld, Melvin heeft zijn verrekijker, warmtebeeldkijker en schietstok mee. We gaan bersen, een gewapende wandeling door het jachtveld, en op de plekken waar Melvin weet dat de reeën veel lopen, wordt de schietstok strategisch uitgeklapt en wordt er gefiept. Dan is het wachten, alle zintuigen staan open, op wat komen gaat. Er komt niets. We lopen dan nog even terug om ook daar positie in te nemen, en weer maken we het lokgeluid. Dan opeens is het net of ik een klein paardje achter mij hoor springen.

Ik durf me bijna niet te bewegen, maar kan met een hele langzame draai linksachter mij kijken, en zie daar achter de takken van de bomen en struiken een klein stukje van een reebok! Ik zie zijn zij en een gedeelte van zijn kop. Hij blijft stil staan en kijkt mij speurend aan. Zo staan we zeker 30 seconden naar elkaar kijken, maar dan besluit de bok dat er iets niet pluis is, en gaat met volle sprongen terug van waar hij vandaan gekomen is. Melvin en ik moeten lachen, het was ook echt grappig dat de bok juist van die kant aan kwam zetten. We besluiten verder te gaan. Intussen is het gestopt met regenen en genieten we van het buiten zijn en alle reegeiten en bokken die wij onderweg nog zien, met of zonder dat ik paraat sta met mijn wapen. Ik heb geen kansen gehad, los van het feit dat de bokken die we hebben gezien te ver weg waren en ook nog eens de bokken die behouden moesten worden. Het wordt snel donker en we besluiten nog een drankje te drinken bij Cas en Ina om over onze jachtavonturen te vertellen. Daarna wordt ik weer bij mijn logeeradres afgezet, om 4,5 uur later opgehaald te worden. Ik pak nog twee uurtjes slaap, en dan gaat mijn wekker voor de volgende ronde.


De volgende ochtend is het nog donker en miezert het een beetje als ik de lange oprijlaan afloop om Melvin vast tegemoet te lopen. Ik stap in de auto om weer naar het jachtveld te rijden. Als wij daar rijden, zien we op een weiland een vos lopen. We rijden iets verder, en daar liggen 4 stuks reewild. Het blijken 2 geiten en 2 kalveren te zijn. Ze gaan er vandoor als we dichterbij komen. Verderop wordt de auto geparkeerd en gaan we naar een hoogzit om daar ons geluk te beproeven. Maar er komt geen bok op ons lokgeluid af. Als we dan besluiten te gaan bersen, komt er wel een geit nieuwsgierig kijken, het is de geit met de twee kalveren. Wat later tijdens het bersen zien we nog twee bokken, maar deze moeten nog wat langer in het veld blijven lopen. Het is steeds spannend. Alle zintuigen staan open, terwijl ik in ganzenpas zo dicht mogelijk achter Melvin loop. Dan wordt de schietstok weer neergezet, mijn wapen hierop geplaatst en gefiept. Wachten op wat gaat komen, kijken, luisteren, fluisteren… In het bos lijkt het of ik iets zie bewegen aan mijn linkerkant, en na een paar seconden wéér. Ik draai mijn schietstok een kwart slag, en even later blijkt er toch iets tussen de bossages te staan. Ik kan het met het blote oog niet zien, maar Melvin ziet het wel degelijk met zijn warmtebeeldkijker. Weer neem ik positie in, en tuur door mijn richtkijker.

Dan zie ik inderdaad een gedeelte van een vacht. Het is een beetje grijs-bruin van kleur, maar ik kan noch contouren, noch een kop bekennen. Melvin kan zien dat het een reebok is, en ook eentje die geschoten mag worden. Dat laat hij aan mij weten. We staan daar zeker een minuut of 7 te kijken en te wachten, terwijl ik echt verkeerd sta voor mijn rug, maar niet kan veranderen van positie omdat ik mezelf dan verraad. Melvin maakt wat veeggeluiden met zijn voet en brult een beetje. Dan beweegt de bok zich een paar passen, Melvin roept, zodat de bok even stilstaat en ook nog eens breed. Ik heb de bok in mijn richtkijker, maar kan geen goed schot afgeven, omdat het blad van de bok net achter een boom staat. Ik hoop dat hij nog een kleine pas naar voren zet, maar de bok springt af en gaat er in volle vaart vandoor. Het is intussen 10 uur, en we besluiten langzaam aan huiswaarts te gaan. Onderweg stappen we nog een paar keer uit de auto, en zien ook nog een paar reeën terwijl we weer positie hadden ingenomen, maar het was of een reegeit, of een bok die behouden moest worden. Als we bij Cas en Ina komen, mag ik zeggen hoe ik graag mijn gebakken eitje (met bacon) wil hebben en ontbijten we gezamenlijk terwijl we van onze avonturen vertellen. Het is jammer dat het niet gelukt is tot een schot te komen, maar wat was het spannend, mooi en ik heb ook weer zoveel geleerd! Ik pluk nog wat pruimen van de boom in de tuin, en dan brengt Melvin mij weer naar Jeroen om even een paar uurtjes plat te gaan.


Even douchen, wat zalig is, omdat ik helemaal onder de Deet zit (en dat is geen overbodige luxe in Drenthe, ik weet niet wat die muggen daar te eten krijgen, maar het lijken wel gemuteerde versies van wat wij in het Groene Hart hebben!). Ik ga nog even liggen, maar slapen lukt helaas niet. Ik had met Cas afgesproken dat ik andere jachtvriend Dennis zou appen om te vragen of hij thuis was voor een kop koffie. Als dat zo was, zouden Cas en ik samen even bij Dennis aanwaaien. Om 15.00 uur haalt Cas mij op om daar naartoe te gaan. Fijn om elkaar weer even te zien! Na de koffie moeten we toch een beetje voort maken, omdat Jeroen en Miranda terug zijn van hun werk en ik daar zou eten. En ook nu weer staat er wild op het menu; Reerug met gebakken champignons met uitjes, een salade en frietjes! Ik ben een blij mens! Na het eten drinken we nog gauw een kop koffie om me vervolgens weer in jachttenue te hijsen en in het prachtige veld van Jeroen, hij woont midden in zijn jachtveld, op de bokken te gaan.


We lopen, ook weer steeds even rondkijkend, over de paden die net gemaaid zijn naar een éénpersoons hoogzit. Ik mag daar plaatsnemen, een stang wordt nog even aangepast op mijn lengte. Jeroen had me al toegefluisterd dat hij met hondje Jody onder de hoogzit zou gaan zitten, en na een half uur te gaan fiepen. Ik geniet van het uitzicht, het is prachtig! Er ligt veel mos, daar liepen we al overheen op weg naar de hoogzit, en dan is het net of je op een matras loopt. Helaas is er veel herrie, omdat net het Truckstar-festijn, iets verderop bij Assen, is. Alle trotse eigenaren van de vrachtwagens laten elke seconde wel hun toeters horen aan het publiek. Er komt na een half uur nog geen reewild bij ons voorbij, en ook nu gaan we bersen. Ik loop in ganzenpas achter Jeroen aan, steeds even stoppen, kijken, elkaar waarschuwen dat we reewild zien en dan weer zo stil mogelijk staan om te beoordelen wat voor stuk het is. Het zijn veelal geiten die we zien, en ook dan staan we beiden te genieten. Als we langs een akker lopen, nemen we stelling en wordt er gefiept. Het is intussen anderhalf uur nadat ik me met Deet had ingespoten, maar waar het flesje aangeeft 10 uur werkzaam te zijn, komen toch alle muggen op me af. Ik wordt gek van het gezoem bij mijn oren. Jeroen heeft er geen last van…. Ze zitten allemaal bij mij! Ik wapper wat met mijn hand om de muggen toch enigszins van mijn gezicht te houden (dat is niet zo slim als je op jacht bent 😉) maar ondanks mijn gewapper komen er over het grasland twee bokken aangerend vanuit het bos.


Waar de bokken 2 jaar gelden nog bijna naar je toe renden op 20 meter afstand, blijven ze nu, zowel in dit veld als in het veld van Cas en Melvin, op honderden meters afstand staan. En hoe er ook gefiept wordt, ze komen wel dichterbij, maar nog steeds te ver weg om een schot af te kunnen geven. De bokken gaan al ‘blaffend’ het bos weer in.  Als we verder lopen, zien we nog meer reewild, maar ook nu weer geiten of bokken die te ver weg zijn en niet dichterbij komen. Als we besluiten naar huis te gaan, staat er nog reewild op het weggetje daar naartoe. Maar dan is het al veel te donker. Wat een prachtige avond was het weer! We drinken nog een drankje, samen met oudste zoon Thijs die nog wakker was en appen de anderen dat we geen buit hebben. Iedereen leeft zo mee, en iedereen hoopt ook dat je als gast succes hebt. We besluiten de volgende ochtend nog een uurtje of 2 te gaan bersen. Het wordt dus weer een kort nachtje, maar ja, als je dan toch in Drenthe bent.


De wekker gaat om 4.15. Beneden drinken we nog even koffie, en dat is wel nodig ook. Nog voordat de zon op komt, maak ik nog een paar mooie foto’s. Vanaf het bestrate terrein stappen we zó het bos in. Het plan is om via het bos naar het aardappelveld op te lopen, en te kijken of we de twee bokken die we gisteren hadden gezien bij de bosrand te kunnen lokken. Bijna bij de bosrand aangekomen, zien we iemand vlak langs de bosrand joggen met twee honden. Helaas, dan zal het reewild daar voorlopig niet komen. We bersen langs de bieten en de uien, en de bosrand aan de andere zijde van het perceel. En daar zien we heel veel verderop een bok. Hij loopt van ons af, maar wij lopen gestaag achter hem aan. De schietstok wordt weer neergezet en er wordt gefiept. De bok komt dichterbij, maar ook nu helaas nog te ver bij ons vandaan. Na een spannend kwartier besluit de bok toch het bietenveld over te steken en een andere kant op te gaan. Wij gaan huiswaarts, waar ik onderweg nog hoop een zwarte naaktslak te zien en op de foto te zetten, maar die ik zag was iets minder diep van kleur.


De eerste twee dagen heb ik hier zoveel van gezien, maar er is nu geen zwarte te bekennen. Ik maak nog een paar foto’s van de veegschade van de reebokken. Eenmaal terug drinken we koffie. Dan duik ik onder de douche, pak mijn spullen vast in en oogsten we nog Parijse worteltjes en pruimen. Dan  drinken we nog een koffie. Ik wacht even tot het 9.00 uur is, want dan gaat de bakker open, en die heeft zalige koekjes, Suikerbrood, zo luchtig als een brioche, en ik neem op aanraden van Jeroen nog wat Twisters mee (hartige luxe broodjes met kaas en salami) en van een lokaal Zuivelboerderijtje wat vla mee. En terwijl ik op de weg terug naar huis geniet van het broodje in de auto, geniet ik van het prachtige Drentse landschap. Ik hou van Drenthe, mijn man en ik hadden er 25 jaar gelden bijna gewoond!


Eenmaal thuis haal ik de auto leeg en ruim ik alles weer op. De wasmachine draait en ik ga nog even proberen wat slaap in te halen. Want hoe ontzettend mooi, gezellig, leerzaam en leuk deze afgelopen dagen waren, mijn energie is echt opperdepop. De resterende zaterdag en zondag staan in het teken van bijkomen. Gelukkig had ik de agenda op deze dagen ook geblokt, zodat het ook kon. Ik geef je vandaag het recept van mijn Mispellikeur. Mispel is een vergeten vrucht. Het is een heester uit de rozenfamilie. De vruchten zijn keihard, maar als ze een beetje gaan rotten, worden ze zacht. Als je ze plukt, dan moet je ze even in de vriezer doen, daarna kun je er een drankje van maken. De smaak lijkt een beetje op een mengeling van een appel en een peer, of een kweepeer, die zijn ook zo hard. Ik had de likeur afgelopen week gebotteld, nadat het ruim een half jaar heeft kunnen rusten en trekken in de garage. Ik had als bedankje voor de uitnodiging de Mispellikeur meegenomen voor de jachtvrienden. Bij Wodkawoensdag hebben we deze voorgeproefd, en de meiden vonden deze ook heel erg lekker. In de herfst zul je de mispels kunnen oogsten, dus als je deze ergens ziet hangen, pluk ze en neem ze mee!



64 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven
Kort blog

Kort blog

Doorslaan

Doorslaan

Comments


©2020 Monique Jansen

bottom of page