Wodkawoensdag rules!

Je hebt vast voor me geduimd, want wat is het goed gegaan bij mijn eerste dressuurwedstrijd! Ik was zo verschrikkelijk zenuwachtig! Dat ben ik altijd als er het woord ‘proef’ of 'examen’ aan wordt vastgeplakt. Ik ben dan ontzettend onzeker. Ik had Carla nog geappt om zeker te zijn van het tijdstip van ophalen, en daarna nog een appje of zij elastiekjes had… Zij antwoordde bij mijn laatste vraag; ’Zo ken ik je helemaal niet, ga bakken ofzo!'

Carla pikt mij op om samen naar manege Morgenstond te rijden en te helpen met Theo wedstrijdklaar te maken. Ik heb de geleende wedstrijdkledij aan met een joggingbroek over de witte paardrijbroek. Bij de manege hangt een andere sfeer dan op woensdagochtend, een soort beladen sfeer, je kunt voelen dat er iets te gebeuren staat. Theo is het niet helemaal eens met de verplichte knotten, maar uiteindelijk ondergaat hij het getut aan zijn manen en staart. Ik ben blij dat Carla had aangeboden mij te helpen met groomen van Theo. Ik zie de dames en paarden die de wedstrijdronde voor de mijne aan de beurt zijn in vol ornaat in de gang. Bij iedereen spelen de zenuwen op. Er komt zoveel meer kijken bij zo’n wedstrijd dan ik had verwacht.

Er zijn ook witte dekjes die onder het zadel moeten, amazones en paarden zien er allemaal tiptop uit. Als het zover is, trek ik de joggingbroek uit, mijn jasje en de geleende witte handschoenen aan, doet Carla mijn haar in een knotje met een haarnetje met strikje, en mogen de dames van de F3-proef de bak in om los te rijden. Marjolein staat bij de instructieplek om aan te geven dat wij kunnen draven, galopperen en van hand veranderen. Na het losrijden, moet iedereen, behalve de ruiter die als eerste haar proef heeft, de bak verlaten. Theo en ik staan in de gang te wachten op onze beurt, wij zijn als derde.

Als de tweede dame haar proef heeft, neem ik Theo mee naar de deur waar wij straks door naar binnen moeten, en stijg ik op. Dat zag er vast hilarisch uit, zonder krukje met een voetje door Marjolein. Ik krijg meteen kramp in mijn linker bil en voel mijn rug trekken. Maar het is gelukt, ik zit in het zadel. De spanning neemt toe als de deuren geopend worden en ik de bak binnen ga. Eerst een rondje draven, en dan hoor ik Marjolein, die mijn proef voorleest, zeggen dat ik een volte mag maken en op de A moet afwenden om aan mijn proef te beginnen. Ik probeer op mijn houding en zit te letten, te lachen en te ademen. Dat laatste vergeet ik nog wel eens als ik iets spannend vind. Ik moet écht lachen als ik mijn wodkawoensdagvriendinnen bij de deur van de bak zie! Theo werkt goed mee, hij is voorwaarts en in beide keren dat wij in galop een rondje moeten maken, vertrekt hij zowaar in de juiste galop. Als we een volte maken in draf, springt hij zelfs aan in galop. Ik denk nog ‘doe normaal, dat doe je op woensdagochtend ook nooit’. Ik mag afwenden om tussen de D en de X in arbeidsstap te gaan en vervolgens tussen de X en de G halt te houden en de jury te groeten.

Ik blaas lucht uit, neem de teugels in mijn linkerhand, plaats mijn rechterhand achter bij het zadel en knik naar de jury. Dan geef ik Theo een paar schouderklopjes, want hij heeft echt zó zijn best voor me gedaan! Ik verlaat de bak met het idee dat het best goed gegaan is op een paar kleine dingen na (voor zover ik het in kan schatten). Ik hoop echt dat ik de proef positief heb afgerond, anders moet ik van mezelf nóg een keer deze proef rijden. Carla komt naar Theo en mij toe gelopen en we geven elkaar een dikke knuffel. Volgens haar hebben wij het goed gedaan. Wij verzorgen Theo, halen de elastiekjes uit zijn manen en staart, zetten hem terug in zijn stal en hij krijgt een paar lekkere wortels. Ik zie Hellen in de gang en zij zegt nog dat mijn proef hartstikke goed ging. Carla en ik gaan naar de kantine, daar nemen we een kop thee en ik neem er een wijntje naast. Vanuit de kantine kunnen we onze Wodkawoensdagvriendinnen zien losrijden en daarna hun proeven zien doen. Om nu naar de meiden te kijken is een stuk meer ontspannen nu ik mijn proef heb gereden.

Eerst is Anja aan de beurt met Verona. Ze rijdt hartstikke goed, en ook haar paardje doet heel goed haar best. Als derde uit die groep is Daniëlle met Annemoon, ook zij gaan super. Als laatste is Marleen van onze groep aan de beurt met Valco. Valco was met losrijden al een beetje narrig, maar Marleen heeft toch een goede proef gereden. We zien elkaar in de kantine, waar wij met de dames en de mannen die zijn komen kijken, proosten op onze gereden proeven. Dan is de prijsuitreiking. En waar ik alleen hoopte mijn proef positief te hebben afgerond, werd ik overdonderd door het succes van Theo en mijzelf; We hebben de eerste plaats, en ook met een hele hoge score! Ik krijg een oranje rozet, de uitslag met score van mijn proef en een flesje bubbels. Dan mag ik op het podium gaan staan en worden dames met de tweede en derde plaatsen naar voren geroepen.

Maar ik ben niet de enige met een eerste plaats, in de andere wedstrijd categorieën, hebben zowel Anja als Daniëlle van Wodkawoensdag óók de eerste plaatsen behaald. Je begrijpt dat het één groot feest is in onze groep. Als de prijzen zijn uitgereikt, blijkt er ook nog een prijs te zijn voor degene met de hoogste score van de avond. Ik ben er even stil van als… IK dat blijk te zijn. Ik mag weer naar voren lopen om mijn beker in ontvangst te nemen. Wat een afsluiting van deze avond en mijn eerste dressuurproef! Ik had sowieso een flesje bubbels meegenomen om te vieren dat ik mijn eerste proef gereden zou hebben, maar nu waren het vierdubbele feestbubbels!

Ik dacht de hele week al ‘wat dacht ik’ toen ik zei dat ik een keer een dressuurproef zou gaan rijden. De stress, de zenuwen, het mezelf de put inpraten. Waarom ik me voor zo’n proef heb ingeschreven? De dochter van jachtvriend Hans had een proef gereden en mij het filmpje laten zien. Bij de zomerstopborrel met Wodkawoensdag zei ik dat ik zo’n proef volgens mij ook wel aan zou kunnen (ik weer met mijn grote mond…).

Meteen heeft Hellen gezegd dat ik een proefje zou gaan rijden en dat ik die op Theo mocht doen. In november was ik jagen in Duitsland, en kon ik toen niet deelnemen. Nu was het de eerste kans dat ik wel mee kon doen. Dan heb ik dat een keer gedaan en kon ik die van mijn ‘bucketlist’ schrappen. Ik heb meegedaan, heb ondervonden wat er allemaal bij zo’n dressuurwedstrijd komt kijken, heb (achteraf) ontzettend genoten, en zoveel lieve hulp en hartverwarmende steun gehad aan de dames van Wodkawoensdag. Maar dit doe ik nooit meer. Ik zeg; Stoppen op je hoogtepunt. En laten we eerlijk zijn, beter, mooier of succesvoller zal het waarschijnlijk ook nooit meer worden.

En oei, nu nog het recept van de dag; Pastéis de nata, de verbeterde versie waar ik de vorige keer over had geschreven.