.jpg)
Met de honden in de kofferbak zijn we afgereisd naar Duitsland voor een Jachthondenproef met Fien. Dit is een ‘jeugdproef’ voor jonge honden die gebaseerd is op de (jacht-)aanleg van de hond. Hier kun je niet echt voor oefenen, dat heeft je hondje wel of niet. Waar je wel voor hebt kunnen oefenen, is of de hond schotvast is en terugkomt op appèl. Met het schotvast zijn was de fokker al begonnen door veel harde geluiden te laten horen toen de pups net geboren waren en in de weken daarna. Ik ben met manlief en Fien een paar keer het jachtveld van een vriend in gegaan en heb daar een aantal schoten gelost. Eerst van veraf, en steeds dichterbij. Zij schrok gelukkig niet van de schoten. Met puppytraining zijn we al meteen begonnen met het komen op de fluit. Verder is het ‘loslaten’ en vertrouwen hebben in je hondje. (Dat ‘loslaten’ met in dezelfde zin het woord ‘proef’ is bij mij geen goede combinatie… ) Fien is net na de Pasen loops geworden, maar gelukkig zijn we nog steeds welkom voor de proef. Omdat wij in de buurt van Osnabrück de proef hebben en er om 7.00 uur verzameld wordt, hebben we een hotel in de buurt geboekt en gaan we op vrijdag al op pad. Het is vrijdag prachtig weer en als we bij het hotel aangekomen zijn, kunnen we nog een mooie wandeling maken in de buurt van het hotel. Onderweg zien we nog een fazantenhaan opvliegen en een ree afspringen. Onze kamer heeft een groot balkon waar de honden vrij kunnen bewegen. Daar zitten we in het zonnetje te genieten van een drankje voordat we beneden in het restaurant gaan eten.
De volgende ochtend vroeg stappen wij in de auto op weg naar de verzamelplaats voor de proef. Onderweg zien we weer veel wild, hazen, fazanten en reeën. Het is een klein half uurtje rijden naar de verzamelplaats. Dit is bij een boerderij met een grote stal die is ingericht voor allerlei bijeenkomsten, feesten en partijen. Het is drukker dan ik had verwacht, er zijn in totaal 16 deelnemende honden met hun baasjes. Ik meld mij aan, de stamboom van Fien wordt ingenomen, haar inentingen nagekeken en mijn Duitse jachtakte wordt gecontroleerd. De honden en hun begeleiders zijn vier in groepen ingedeeld en elke groep gaat naar een ander jachtveld in het gebied. Na weer een heel eind gereden te hebben, moeten we uitstappen en moeten de hondeneigenaren hun wapen meenemen. Omdat ik Fien in een voor ons onbekend terrein los zal laten, heb ik haar voor de zekerheid een band omgedaan met haar naam en mijn telefoonnummer er op.
Terwijl Soof bij manlief blijft, neem ik Fien mee. De eerste hond moet losgemaakt worden en aan het werk door slagen op het weilandje te maken om te ruiken of er eventueel wild aanwezig is. Dan wordt tegen de jager gezegd dat deze een schot moet lossen, gewoon in de lucht, om te kijken of de hond schotvast is. Daarna nog een schot als de hond iets dichterbij is. De andere deelnemers en ik moeten dit om beurten ook doen op hetzelfde weiland, maar dan steeds wat verder weg op het perceel. Als er een geurspoor van een haas is, wordt meteen bij deze hond gekeken hoe deze te werk gaat. Er zijn 3 keurmeesters en er is een stagiaire mee. Zij letten allemaal op wat de honden doen. De sfeer is gelukkig heel ontspannen.
Als iedereen dit onderdeel heeft gedaan, kunnen we de wapens weer terug doen in het foedraal en rijden we verder naar een volgend stuk. Daar worden de auto’s geparkeerd en gaan we op linie een stuk weiland af. Fien en ik staan in de midden van de linie. Er wordt van tevoren gezegd dat als er hazen opgaan, wij de ogen van de honden moeten bedekken of de hond een andere kant op moeten laten kijken. Er zijn in het weiland geen hazen, maar achter de bossages is een akker, en al snel worden daar 3 hazen in het midden van de akker gespot. Alle deelnemers bedekken de ogen van de honden terwijl de hazen het hazenpad kiezen. Omdat Fien en ik daar bijna recht voor staan, worden wij gesommeerd naar voren te lopen. Daar moet ik Fien op het spoor waar de hazen gespot waren los maken en haar neus bij het geurspoor van de hazen uitzetten. Ik maak Fien los, houd mij hand laag bij de grond en zeg ‘zoek uit’. Fien gaat als een speer achter de geur van de hazen aan, en rent precies zoals de hazen gegaan zijn. De keurmeesters houden haar goed in de gaten (zij hebben wel gezien hoe de hazen gelopen zijn terwijl ik met Fien bezig was). Dan begint Fien luid te blaffen en ik zie haar een haakse bocht maken waarna ze achter bossages verdwijnt. Dit is spannend, ik kan haar niet meer zien, ze is echt ver weg en vraag me af of ze wel weer terug zal komen. Het duurt gelukkig niet al te lang totdat ik zie dat ze terug komt, maar dan krijgt ze weer lucht van een ander haas dat ook nog eens wegrent. Ook daar gaat ze al blaffend achter aan. Nu weet ik meteen dat zij 'Sichtlaut' is, ze blaft als zij het wild heeft gezien. Hazen zijn sneller dan staande honden, en na een korte achtervolging komt ze weer mijn kant op gerend. Er wordt gezegd dat ik haar weer moet aanlijnen. Ik fluit, en als ze voorkomt, doe ik haar riem weer om en beloon ik haar.
Er wordt verder gelopen in de linie. Zij waren op afstand blijven staan toen ik met Fien naar voren werd geroepen. Ondertussen wordt met warmtebeeld gekeken of er meer wild op de akker zit. Er wordt een fazant gezien aan de linker kant en het hondje aan die kant moet nu naar voren en zijn kunstje laten zien. Iets verderop wordt weer wild gezien, en wordt de hond die daar het dichtste bij is meegenomen om losgelaten te worden. Dit is in een stuk met struiken en bomen naast de akker, en niet veel later zien we daar ook twee reeën wegrennen. Deze hond heeft voorgestaan op het haas. Daarna lopen we naar een ander deel en worden twee hondjes meegenomen. Een andere hond met eigenaar, Fien en ik en Felix, de zoon van één van de keurmeesters, blijven achter. Felix is 9 jaar oud en begint gezellig te babbelen. Het wachten duurt best lang en de honden, eigenaren en keurmeesters zijn niet meer in beeld. Als zij eindelijk terug komen, lopen we over een brug een beekje over en komen we bij een weiland met hoog gras. Daar moet ik Fien los laten en moet zij het weiland afspeuren. Fien gaat best ver bij mij vandaan, terwijl ze achter haar neus aan gaat en grote slagen over het veld maakt. Ook zij staat een aantal malen voor, maar gaat dan vervolgens weer verder met de slagen maken. Bij bossages aangekomen, krijgt ze lucht en roept de keurmeester die aan die kant van de struiken loopt, dat er een haas opgegaan is. Ik moet Fien aanlijnen en haar aan de andere kant van de struiken loslaten. Het haas rent echter de ‘verkeerde’ kant op, zodat Fien de wind in haar rug heeft en slecht lucht vangt. Maar toch gaat ze achter een geurspoor aan. Ik moet haar influiten en heel braaf komt ze naar me toe gerend. We mogen terug lopen naar de anderen die zich al bij de auto’s verzameld hebben. Op een afstandje overleggen de keurmeesters met elkaar. Fien en Atlas hebben zij voldoende kunnen beoordelen, twee andere honden nog niet. We zullen met de auto naar een ander deel van het jachtveld rijden, waar de hondjes die voldoende beoordeeld zijn achterblijven en de andere twee honden nog de kans krijgen hun kunsten te laten zien. Na een half uurtje is iedereen weer bij elkaar en hebben alle honden een positief resultaat.
Dan worden de chipnummers nog nagekeken. Niet alleen worden de honden nog algemeen gekeurd, ook de ogen en het gebit worden nagekeken. Dat laatste is een dingetje voor Fien, dat is ze helemaal niet gewend! Terwijl we haar in de houdgreep hebben, wordt haar gebit gecontroleerd. Alles is in orde, maar hier is wel een oefen- en leerpunt voor ons. We rijden terug naar de verzamelplek waar de houthaard brand en alle uitslagen worden ingevoerd. Druppelsgewijs komen de andere deelnemers binnen.Er zijn lekkere Duitse plaattaarten en Quarckbällchen met wat te drinken. En dat recept heb ik voor jou online staan. Heerlijke balletjes in suiker gewenteld. Dat kan met wat kristalsuiker, met of zonder een beetje kaneel of wat poedersuiker in plaats van kristalsuiker. Als alle uitslagen ingevoerd en ondertekend zijn, worden de certificaten uitgereikt en een groepsfoto gemaakt. Fien heeft het ontzettend goed gedaan. Voor alle onderdelen een 10 en voor de samenwerking met mij zelfs ‘overpunten’. Het was een zeer positieve ervaring, omdat alle keurmeesters echt hun uiterste best hebben gedaan om het beste uit de hondjes te halen. Ze doen verschrikkelijk veel moeite de hond helemaal tot zijn recht te laten komen, en als nog niet zeker van hun zaak waren, krijgt de hond gewoon een nieuwe poging alsnog zijn beste kunnen te laten zien. Ook onderling bij de eigenaren was er geen competitie. Wij gaan naar de auto om naar de fokker van Fien te gaan, dat is een half uurtje rijden van waar wij zijn.
Waar op vrijdag de zon heerlijk scheen, was het bewolkt en fris in de ochtend. Gelukkig was het tijdens de proef droog, maar nu is het gaan regenen. Eenmaal bij de fokker aangekomen, drinken we eerst even koffie en bespreken we niet alleen hoe de proef met Fien gegaan is, maar ook hoe het haar broertjes en zusjes vergaat. Wij willen niet te lang blijven, omdat we nog wel wat kilometers te maken hebben. We gaan nog even met Fien en Soof naar de moeder van Fien die buiten in haar kennel zit. Waar ik had verwacht dat er wel enige herkenning zou zijn, is het tegendeel waar. De twee draadharen ruiken even aan elkaar, maar er is totaal geen herkenning, noch van Fien naar haar moeder, noch van Osra naar Fien. Dan gaan we naar de auto en nemen afscheid van de fokker. Hij hoopt nog dat we aan de volgende proef mee zullen gaan doen en zegt nog dat we altijd welkom zijn om bij hem in het veld te komen oefenen. Terwijl Fien prinsheerlijk languit in de kofferbak ligt te slapen, houdt Soof alles in de gaten. Zij heeft het (helaas) niet zo op auto rijden. Als we thuis komen, krijgen de hondjes lekker te eten en genieten manlief en ik nog even na van een paar hele leuke, leerzame en ook zeer succesvolle dagen. Daar waar ik soms dacht dat Fien een beetje een auti is, blijkt zij mij toch veel beter in de gaten te houden dan ik had verwacht, en heeft zij zelfs pluspunten gekregen voor het samenspel met mij (Führighkeit). Ik ben (natuurlijk) supertrots op mijn hondje. Terwijl ik dit schrijf, liggen Soof en Fien bij mij in de werkkamer. Soof ligt lekker te dutten (terwijl ze soms een stinkwindje laat) en Fien met haar kop op mijn voet. Ik ben een rijk mens!