Op naar Mexico!

Ik heb niet alleen een goede, maar gelukkig ook een leuke fysiotherapeut die mij begeleidt bij het Rugcentrum. Wij hebben een gezamenlijke hobby, eten. Hij is ook ‘halfbloed’, en in ‘zijn’ cultuur is eten net zo belangrijk als in ‘de mijne’. Wij zouden zo uren over eten en voedsel kunnen praten. Nu moet er ook aan het lijf gewerkt worden, dus het zijn geen uren, maar flarden. Hij is vegetariër en zijn partner veganist, en daar ligt voor mij weer een uitdaging met koken. En zo gaf ik hem weer een uitdaging door een keer een potje rillette van (zelf geschoten en geslachte) gans te geven om een keer te proeven. Ik snap zijn overtuiging, en hij snapt inmiddels de mijne over jacht en het benutten van de dieren die met een reden uit de natuur gehaald worden. We leren van elkaar, respecteren elkaars visie en dagen elkaar uit andere dingen, die misschien niet helemaal in je comfortzone passen, te bereiden.

Zo had hij een recept voor een Mexicaanse maïssoep, Crema de Elote, en die heb ik van de week gemaakt. Ik heb ‘m ietsje aangepast, omdat wij in huis van pittig eten houden en in ‘mijn’ cultuur er niet met 1 of 2 teentjes knoflook gewerkt wordt… Die chipotle-chilipepers in adobo-saus koop je kant en klaar in een potje bij de supermarkt. Deze geven de soep de Mexicaanse smaak, echt super! Ik had al een lekker recept voor Guacemole en Enchilada’s, en daar kan ik deze nu bijvoegen voor kokkerellen in Mexicaanse sferen. Nu heb ik kippenbouillonblokjes gebruikt, maar als je deze vervangt door groentebouillon, heb je een vegetarisch recept.

Hij zorgt ervoor dat ik met minder tegenzin naar het Rugcentrum ga. Hoewel ik ook echt merk dat ik er baat bij heb. Zo ben ik afgelopen maandag uitgegleden over een naaktslak. Mijn rug was die dag meteen foute boel, maar de volgende dag ‘ging het wel weer’. En vandaag met onze Wodkawoensdag-groep hadden we de eerste les na de Zomerstop. Ook na het rijden was ik niet stijf en stram aan het rondlopen, maar kon ik redelijk fit van het paard afstijgen. Wat was dat trouwens weer een feest om met de meiden te kunnen rijden. Hoewel Theo het wel heel bont maakte, die vond alles spannend en wilde er meermaals het liefste vandoor gaan… zo ken ik hem helemaal niet! Maar na doorzetten en de teugels in handen te nemen, is het toch een geslaagde les geworden. We hadden beide hard gewerkt, we zweetten ons rot na dat uurtje rijden. Die appeltjes had hij wel verdiend na afloop, en wij de cappuccino met een Limoncello’tje!

Die Bemoeinietkikkeropinsta blijft hilarisch! 😉