Met een traan en een lach

De afgelopen dagen waren letterlijk met een traan en een lach. Zo heb ik donderdag voor het eerst weer kunnen jachthoorn blazen met mijn Jachthoorn-blaas-clubje. Ik ben nog steeds de slechtste van de groep, maar de groep is zo ontzettend gezellig dat ik besloten heb hier voorlopig nog deel van uit te maken. Sientje blijkt coccidiose te hebben, een parasiet. Voor haar heb ik medicijnen en pillen mee gekregen en heb meteen krachtvoer voor haar gehaald, zodat ik dat als papje in haar krop kan spuiten. Het is een heel gedoe, maar ik zal er alles aan doen om haar weer gezond te krijgen en te verwennen. Zo zit zij gezellig bij mij in de keuken op de barkruk. Niet alleen omdat het gezelliger voor haar is op die manier in quarantaine, ik kan haar zo goed in de gaten houden en steeds iets te eten en te drinken aanbieden, waar zij ook gretig gebruik van maakt. Ik had al een paar weken ontzettende trek in zelfgemaakt loempia’s en had besloten die te gaan maken. Dat vergt nog wel wat tijd in de keuken, dus het is een kleine moeite extra op haar te letten. Ze geniet van de aandacht.

Zaterdag is het zover. Dan gaan we naar Duitsland om naar de puppy’s te kijken. Ik weet dat ik dan nog geen keuze zal maken. Alle puppy’s zijn leuk, en laten we eerlijk zijn; Hoe kun je kiezen uit 11 puppy’s die op je af komen waggelen… De keuze is al gemakkelijker gemaakt, omdat ik een zwartschimmel teefje wil. Er zijn 3 van zulke pups in het nest (de rest is bruinschimmel en/of reu). De fokker wil een zwartschimmel teefje houden voor de fok, er blijven dus 2 puppy’s over waar ik uit zou moeten gaan kiezen.

Het is een prachtige ochtend. De zon komt door, maar het was een koude en onbewolkte nacht. De nevel hangt laag. Mocht je die ochtend vroeg opgestaan zijn, dan heb je zeker genoten! Ik heb een paar mooie foto’s gemaakt onderweg. Bijna bij de fokker aangekomen, zien we op een veldje nog 3 reeën staan.

Daar heb ik nog een foto van kunnen maken. We rijden een mooi laantje in, meteen de naam van de kennel van de fokker. Als we het erf op rijden, zijn daar een hoop werkzaamheden aan de gang. Met zo’n boerderij ben je ook nooit klaar. Ik ben een bezig bijtje, maar ik vraag me wel eens af hoe mensen met een boerderij dat doen, die zijn helemaal altijd bezig! Met levende have verveel je je nooit. Zoals onlangs bij het Beloken Land, daar hebben de eigenaren een bedrijf en levende have (waarvan de schapen ook aan het werpen zijn) naast een baan; Petje af!

De fokker heeft een prachtige boerderij. Zijn vrouw heeft haar roots daar sinds minstens 1732! Dat is toch bijzonder, dat je met je eigen familie zo’n 300 jaar op dezelfde plek woont als je voorouders! Ik kan me daar niets bij voorstellen, maar het lijkt mij een heel rijk gevoel. En dat is nog maar het schuurtje, dus het ouderlijk huis zou nóg langer op die plek gestaan moeten hebben. Dat bouw je tenslotte eerder dan een schuur. Op de deel dat vast zit aan het woonhuis staat een mooie spreuk. De fokker heeft, naast de Duitse staande draadharen, ook nog koeien, kippen, katten en duiven. De pups zijn daar dus straks allemaal al aan gewend, en zou het binnenkomen in ‘onze roedel’ voor de pup een stuk gemakkelijker moeten maken. De moederhond is aanwezig, in het hok naast de pups. Ze heeft wel iets weg van onze Soof.

De pups zijn een paar dagen eerder van het woonhuis naar de schuur verhuisd. De moederhond is een hele brave en rustige teef. De pups liggen lekker bij elkaar in de verwarmde ruimte van een schuurtje. Als wij in hun hok komen, krijgen ze wat te eten en worden ze wakker. Dat is fijn, want voor hetzelfde geld liggen ze allemaal te slapen. Kiezen zou ik op dat moment sowieso niet kunnen, dan zou ik ze alle 11 mee naar huis genomen hebben. Over twee weken gaan we weer kijken, en op die dag zal ik wel mijn keuze moeten maken. Maar dan zijn de pups 6 weken, en kun je ze beter lezen wat gedrag betreft.

Nadat we bij de fokker geweest zijn, gaan manlief en ik nog even naar een schattig dorpje op een heuvel in de buurt, Tecklenburg. We zitten daar bij Hotel-restaurant ‘drei Kronen’ heerlijk op het terras voor de lunch. Bij een klein winkeltje, Fabelhaft, valt mijn oog op een paar mooie kaarten van een schattig winkeltje. Als ik naar binnen ga, blijkt de eigenaresse ook een prachtig servies te hebben en word ik verliefd. Ik neem wat van het servies mee naar huis. Daarna stoppen wij bij een Duitse bakker voor wat lekkere broodjes en (natuurlijk met Carnaval) Berliner bollen. Thuis eten we zo'n Duits broodje en een loempia en zorg ik dat Sientje haar voedsel binnen krijgt.

Vanmorgen is het echter gedaan met Sientje de kip. Alle extra liefde en zorg hebben helaas niet mogen baten. Ik maak de bench waar zij heeft gezeten schoon en ruim deze op, maak voor de Brahma’s het hele kippenhok en verblijf schoon. Wat ontzettend jammer dat Sien het niet heeft gered ondanks alle moeite. Daarna maak ik me klaar voor de lunch met de dames van Wodka-woensdag. Dat was weer eens reuze-gezellig. Heerlijk gegeten bij De Woerdenaar. Vandaar de titel ‘met een traan en een lach’. Het was van alles wat de afgelopen dagen. Omdat ik net te weinig tijd heb voor het recept van de loempia’s met de saus, zet ik vandaag het recept van de Haselnusskipferln online. Dat zijn snel en gemakkelijk te maken hazelnootkoekjes, ook met een Duitse inslag. Die had ik onlangs gemaakt en als lekkernij meegenomen naar Wodka-woensdag en als cadeautje naar Ank en Franz. Dan komt dat 'lastige' loempia-recept binnenkort wel een keer 😉.