.jpg)
Ik kreeg een recept door van jachtvriend Jeroen, ‘Gegrilde zalm met asperges’. Te bereiden op de barbecue, maar helaas was het weer er niet naar de barbecue aan te steken. Dan maar in de oven. Ik kan me helemaal voorstellen dat de rooksmaak die je van de barbecue krijgt de smaak naar een nog hoger level trekt, maar bij gebrek aan droog weer volstaat de oven ook. Ik heb wel zitten rommelen in het originele recept, de olijfolie eruit gehaald, wat roomboter bij gedaan, net als wat citroenrasp en een scheutje witte wijn, vis moet toch zwemmen 😉.
In plaats van witte asperges, heb ik groene gebruikt. Die zijn wat dunner, en daardoor sneller (beet-)gaar. Het scheelt ook een beetje in tijd, deze hoef je niet te schillen, tenzij je er een heel dik exemplaar tussen hebt zitten. Zalm met asperges is het dus geworden, en tevens te bereiden op de barbecue.
Ik ben vandaag door jongste kuiken meegenomen voor een lunch. En wat was het gezellig! Samen hadden we het restaurantje uitgezocht, Vis en Meer. Daar eten we altijd lekker! Hier hebben wij vaker gegeten en de kaart is gewoon leuk! We hebben genoten van een heerlijke Bouillabaisse vooraf. En waar ik koos voor de Zeebaars met saffraansaus, koos jongste zoon voor de pasta. Daarna hebben we nog even door de stad geslenterd. Toen ik nog een paar donuts voor thuis mee wilde nemen, ben ik helaas zonder de winkel uitgegaan. De ‘Boston cream’ vind ik het lekkerst, maar helaas vindt iedereen dat, en daardoor waren die al uitverkocht.
Mijn autootje heeft kuren, en daardoor ben ik minder mobiel dan normaal. Als ik een kort ritje moet maken, durf ik het nog aan dit met mijn auto te doen, maar zodra de actieradius meer dan 10 kilometer is, of als ik met de honden ergens naartoe moet, ben ik afhankelijk van manlief. Als hij thuiswerkt, kan ik zijn auto pakken, maar als dat niet het geval is, moet ik dingen overslaan of kijken of het anders op te lossen is. Ik heb mijn auto al wat jaartjes, en ben er ook heel erg blij mee. Maar zodra je er niet op kunt vertrouwen, is dat heel naar. Bij de garage hebben ze het erg druk, en kan ik pas volgende week terecht. (En die afspraak is al bijna 2 weken geleden gemaakt!) Ik hoop maar dat het zonder al teveel gekkigheid en kosten te verhelpen is, want op stel en sprong een andere auto uitzoeken ontneemt mij een hoop voorpret.
Vanaf dat ik student ben, heb ik al een eigen autootje gehad. Mijn eerste autootje was een Nissan Micra uit 1984, genaamd Poppedein. Een echt hondenhok, 1.0 motortje erin. Bracht mij overal waar ik maar naartoe wilde. Bij tegenwind was de topsnelheid 75 kilometer per uur en werd ik door vrachtwagens op de snelweg ingehaald. Echt veilig heb ik me nooit gevoeld in die auto. Mijn tweede auto was een Opel Kadett (Hasan), het hoekige model met een uittrek-choke. Die deed het altijd en heeft mij elke keer, door weer, wind en ijzel, veilig in Duitsland gebracht waar ik toen stage liep. Hoe braaf die altijd startte en reed, het is nooit ‘mijn’ auto geweest. Daarna heb ik een Mazda 323 (Casper) gereden, een Clio (Cédric), een babyBenz (Pieter), een Mégane (Yoshi) en nu de B200 (Susie). Susie heeft een panoramadak, 195 PK en een turbo. Er zijn slechtere boodschappenkarretjes. Ik vind auto’s leuk. De zoekopties zijn in de loop der jaren wel iets gewijzigd. Stoelverwarming is intussen een standaard zoekoptie geworden, net als een hoge instap. Het moet een praktische auto zijn, ruim genoeg voor de honden en de jachtspullen (wat altijd een volksverhuizing is). Ik moet me er veilig in voelen, maar hij moet ook weer niet te groot zijn. Ik doe er namelijk ook de huis- tuin en keuken-boodschappen mee, en Susie piep ik in een klein parkeerplekje nog in. Eerst maar even afwachten wat er gerepareerd moet gaan worden, want ik ben nog steeds erg blij met de B200. Maar na 30 jaar opeens minder mobiel te zijn, is niet leuk.
Hier zijn manlief en kuiken blij; hun Cluppie is zojuist landskampioen geworden! (Ik ben trouwens nog wel even op zoek geweest naar foto's van mijn voormalige autootjes, maar uren verder heb ik er maar eentje kunnen vinden...)