In die Heimat

Dat is waar ik de afgelopen dagen geweest ben met vrienden. Ook dat voelt als een schoolreisje 2.0. Ik hoef gelukkig de ruim 600 kilometer niet in mijn eentje te rijden. Autorijden vind ik geen probleem, maar zodra het meer dan 6 uur is, vind ik het prettig niet alleen in de auto te zitten. Los van het feit dat je je wapen vervoert en de auto vol spullen ligt, zul je onderweg wel een keer een plaspauze in moeten lassen en de auto een keer vol benzine moeten gooien. Als je je wapen meeneemt het benzinestation in, ziet iedereen wel dat er geen viool in het foedraal zit. En na de laatste keer naar deze locatie, waar wij op de weg naar huis een lekker band kregen, was het ook erg prettig om niet alleen te zijn. Arco is ruim op tijd bij mij, we drinken eerst nog even koffie om vervolgens (nadat we teruggereden zijn om de vergeten spekkoek op te halen), naar die Heimat rijden. Onderweg is er voldoende informatie in de groep wie zich waar bevindt. Het hotel waar wij twee nachten zullen verblijven, heeft een nieuwe eigenaar, die helaas het restaurantgedeelte gesloten heeft. Daarom gaan we, meteen na het inchecken, even naar de supermarkt, zodat we iets te drinken en te snoepen hebben die middag en avond na het diner.

In het restaurant waar die avond gereserveerd was, zijn we dan eindelijk voltallig. Iedereen heeft file gehad onderweg. Terwijl wij ons avondeten naar binnen happen, wordt iedereen bijgepraat over alle (jacht-)avonturen van de afgelopen weken. Als wij weer in het hotel terug zijn, drinken we nog een drankje bij Melvin op de kamer. Het is als vanouds gezellig. We maken het niet te laat, de volgende dag hebben we onze eerste drukjacht niet ver bij het hotel vandaan. Wij ontbijten gezamenlijk. En hoewel het gezellig is, is de sfeer toch een soort ‘gespannen’ door wat komen gaat. De auto indeling is al doorgegeven aan de organisatoren, en zo stappen we ook de auto’s in. Eenmaal aangekomen op de ontmoetingsplaats voor de jacht, worden alle papieren gecontroleerd en betaald voor de lunch naderhand. De jachthoornblazers blazen het ‘jagers verzamelen’, heet de jachtmeester iedereen welkom en worden alle regels die ook op papier overhandigd zijn, doorgenomen. Dan volgt de groepsindeling, en worden de namen genoemd wie met welke groepsleider meerijdt naar het jachtveld. Arco en ik rijden samen, wij zitten in dezelfde groep met nog twee andere jagers en natuurlijk de groepsleider.

Eerst worden de twee andere jagers bij een bospad naar hun hoogzitten gewezen, waarna we iets verder rijden. Arco en mij wordt verteld waar onze hoogzitten zich bevinden. Arco heeft een kansel, mijn hoogzit is iets verderop. ‘Daar komt altijd roodwild aan voorbij’, wordt mij nog gezegd. Terwijl ik naar mijn stek loop, zie ik nog een eekhoorntje. Eenmaal bij mijn hoogzit pak ik de spullen die ik nodig heb uit mijn tas, leg ik dingen die ik nodig heb grijpklaar en begint het wachten op wat komen gaat. Al je zintuigen staan open, elke beweging en elk geluidje zorgt voor alertheid, ook vallende blaadjes zorgen ervoor dat je meteen op scherp staat. Ik heb mijn warmtebeeldkijker mee, want wild heeft goede schutkleuren, en valt midden in het bos vaak niet op tussen de bossages. Als ik wat tussen de takken zie bewegen, niet ver bij mij vandaan, sta ik ‘aan’. Het is een reegeit met twee kalveren. De geit staat zelfs even breed, maar de kalveren staan nog tussen de struiken. Als de geit besluit snel over te steken bij een open stukje bos, gaan de kalveren er voor mij te snel achteraan. Ik zie hun spiegel in volle vaart van mij af springen. Ik baal een beetje, want misschien was dit mij enige kans. Maar ik bedenk me ook dat als het een echte kans was geweest, ik wel afgedrukt zou hebben. Het wachten begint weer. Als ik vervolgens iets rechts van mij zie bewegen, ben ik weer scherp. Het is een edelhert met een gigantische kapstok op zijn hoofd. Ik zie hem drie passen door het hoge gras schrijden, waarna hij achter bossages verdwijnt. Wat een prachtig dier en wat loopt hij majestueus! Ik weet dat deze niet op de lijst staat voor afschot, maar wil het zeker weten, zodat ik niet achteraf deze kans mis.

Helaas, hij staat echt niet op de afschotlijst vermeld, maar kan ik met mijn camera schieten als hij weer achter de bossages vandaan komt. Hij verdwijnt verder het bos in. Dan is het een tijd lang stil in het bos. Maar als ik de drijvers hoor naderen, komt er toch nog een hoogvluchtig ree aan mij voorbij. Die gaat veel te snel, en ik zie het ree binnen een paar seconden ook achter de bomen en bossages verdwijnen. Na een paar minuten komen de drijvers en hebben we nog een kort praatje. Na de Aufbrechpauze zie ik alleen nog een eekhoorn. Hoewel ik niet tot schot ben gekomen, kan mijn dag niet meer stuk. Ik heb wild gezien en ook de koning van het bos. Twee jachtvrienden zijn wel tot schot gekomen, en zij zorgen ervoor dat het tableau aangevuld zal worden met een ree en een wild zwijn. Wij zien elkaar weer bij de Streckenplatz waar alle jagers en drijvers verzamelen en genieten van een warme lunch. Natuurlijk worden daar alle waarnemingen en jachtsuccessen doorgenomen. Het duurt wel even voordat al het wild dat geschoten is, binnen is. Soms was er een nazoek nodig en natuurlijk moest het wild ook ter plekke ontweid worden. Maar als alle geschoten stukken binnen zijn, volgt het formele deel. Alle geschoten stukken liggen op het tableau dat met dennentakken is omrand. De jachtmeester verteld wat er geschoten is, de jachthoornblazers blazen elke soort dood en alle jagers, drijvers, drijfhondeneigenaren en jachthoornblazers worden bedankt. Daarna gaat iedereen terug naar de auto en huiswaarts of naar het hotel.

Natuurlijk gaan Cas en ik ‘ons ritueel’ doen; Naar de supermarkt. Er is een nieuwe Rewe geopend, en daar gaan we los met inkopen doen. Helaas is niet alles wat ik wilde hebben voorradig, maar het meeste gelukkig wel. Schmalz en drank gaan mee naar huis, zodat ik weer drankjes kan brouwen, Schnitzels kan bakken en de potjes rillette kan afdichten met reuzel. Die middag drinken we met z’n allen nog een drankje om vervolgens naar een restaurant te rijden voor het avondeten. Dat we net iets te veel gesnoept hebben van alle zelfgemaakte lekkernijen die meegenomen waren, blijkt achteraf niet zo handig. Hoe gezellig de nazit na het diner ook is, maken we het ook deze avond niet te laat, de volgende ochtend hebben we nog een drukjacht, waarna we meteen door zullen rijden naar Nederland. Het zijn intensieve dagen, je staat de hele dag ‘aan’. Bij het ontbijt heb ik de spekkoek mee, zodat iedereen een stukje af kan snijden voor op de hoogzit die ochtend. Thomas heeft zijn boterhamzakjes gelukkig nog niet ingepakt. De verzamelplaats is dit keer maar 7 minuten rijden. Het is vandaag een stuk drukker dan de dag ervoor. Het is zaterdag, waardoor meer jagers en drijvers zich hebben opgegeven voor deze jachtdag. Ook hier wordt na aanmelding en controle iedereen welkom geheten, alle regels nog eens doorgenomen, waarna iedereen weer de groepsleider volgt naar de aangewezen hoogzitten.

Vandaag is het een beetje bewolkt, maar ziet de zon later kans om te winnen aan kracht. Het terrein is dit keer niet meer heuvelachtig, maar meer en klein gebergte. De drijvers zullen een goede conditie moeten hebben, want wij moeten vanaf de auto al een behoorlijk stijl stuk naar beneden voor onze hoogzitten. (Nou ja, ik zat beneden, Arco en de jachtleider moesten nog verder naar hun plaatsen en weer een goede stijl stuk omhoog.) Ik heb een mooie stek, in een soort kom. Terwijl ik mijn spullen uitpak, hoor ik bladeren ritselen, en komen een damhert met een behoorlijk gewei en een hinde aan mij voorbij. Ze gaan op ongeveer 120 meter en zijn binnen de kortste keren weer uit het zicht verdwenen. Ik kon niet eens zien of het damhert een stuk draad op zijn gewei had. Dat werd namelijk nog door de jachtmeester gezegd, dat er zich een damhert met draad op zijn gewei in het veld bewoog, en dat stuk moest er daarom wel uitgehaald worden. Ook werd er gezegd dat er een lynx was gesignaleerd, maar ook die stond niet op de kaart om geschoten te mogen worden. Aan het einde van de jacht bleek er door drie verschillende jagers wel een goudjakhals gezien te zijn. Als ik geritsel hoor, komen er drie reeën aan mij voorbij. Maar als ik een stuk heb opgepakt en af wil drukken, breekt er een stuk van de houten plank af waar ik met mijn hak op sta, en moet ik spontaan hoesten van de schrik. Ze horen mij en staan stil.

Als ik mijn evenwicht weer heb gevonden en veilig sta om vervolgens alsnog tot schot te komen, wordt er boven aan de heuvel een schot afgegeven, en rennen de reegeit en haar kalveren in volle vaart weg. Mijn kans is verdwenen en ik zie hun spiegels steeds verder weg het bos in verdwijnen. Helaas, kans voorbij. Ik krijg nog een varken enigszins in de buurt, maar ook deze is buiten schot en verdwijnt tussen de bomen. Om 12.00 uur is de jacht afgelopen. Arco heeft wel een wild zwijn kunnen schieten. Ik pak mijn spullen in en loop met mijn wapen zijn kant op. Onderweg komt een jachtmeester met een jager uit een andere groep. Deze jager heeft een zwijn kunnen schieten dat door de drijvers afgestoken moest worden. Zij hebben het stuk aan het pad neergelegd om daar ontweid te worden. Ik help de jager door de poten vast te houden zodat hij gemakkelijker de ingewanden eruit kan halen. Als hij zijn werk gedaan heeft, zie ik dat Arco en de groepsleider er aan komen met het zwijn dat Arco heeft kunnen schieten. Ik feliciteer hem met een Waidmannsheil. Gelukkig wordt het stuk met de tractor opgehaald zodat wij het niet naar de auto hoeven te slepen.  

Bij het tableau zien alle jagers, drijvers en hondenmensen elkaar weer. Ook daar wacht ons een warme maaltijd en is het hele jachtritueel van het tableau leggen, het wild dood blazen en de dankwoorden. Daarna gaan wij als jachtgroep ook ieder ons weegs naar Nederland terug. Helaas is er een snelweg helemaal afgesloten, en de zes uur die de rit had kunnen duren wordt aangepast in ruim zeven uur. Ach, het is gezellig in de auto, en Arco en ik nemen nog even alle indrukken van de afgelopen dagen door. Wat waren het weer prachtige dagen met dierbaren. Dat ik geen schot heb af kunnen geven is jammer, maar ik heb wild gezien en weer zoveel lol gehad! Ik moet wel bekennen dat ik in het veld wel graag wild wil zien, en dat heb ik zeker aan me voorbij gehad. En dat ik dat hert zo mooi aan me voorbij heb zien schrijden, dat was zo mooi. Dat kun je wel laten zien met een foto, maar dat haalt het niet bij de beleving die ik heb gehad. Iedereen is weer veilig thuis, en ook de jachtvrienden die niet mee waren bij deze trip wilden allemaal graag ons plezier een beetje meebeleven via de app. Lieve jachtvrienden, bedankt voor deze ontzettend gezellige dagen! Ik heb nog pijn in mijn kaken van het lachen! ❤️

Ik heb door tijdgebrek geen recept online kunnen zetten. Maar ik wil je wel de link geven van iets dat ik heel graag eet in die Heimat als ik de kans krijg, Grillhaxe. Helaas stond dat niet op de kaart waar wij deze keer hebben gegeten, maar binnenkort wel hier in huis als dis.