Ik ben een bofkont

Ik doe zoveel leuke dingen! Ik leer nieuwe en aardige mensen kennen, doe leuke dingen met mijn hondje, mag mee jagen en kan daardoor weer lekkere dingen op tafel zetten. Terwijl ik dit schrijf, schuif ik het laatste stukje Peren-chocoladetaart naar binnen met een warme chocolademelk en geurt het huis naar de Hazenpeper die op het fornuis staat te pruttelen. De hazen zijn van een jachtdag van gisteren. Die heb ik vanmorgen geslacht en panklaar gemaakt en over een half uurtje moeten de champignons erbij en moet het geheel nog een paar uur doorpruttelen. Deze jachtdag was net over de grens bij Coevorden, in het plaatsje Heesterkante, niet ver bij Itterbeck vandaan waar ik mijn wapen heb aangeschaft. Ik mag dit keer mee met jachtvriendin Elly. Zij heeft mij en voorjaagster Lucia uitgenodigd. We vertrekken vroeg, het is nog best een eindje rijden, en het is een gezellige boel met 3 vrouwen en 3 hondjes in de auto.

Het weer voorspelt regen, natte sneeuw en een lagere gevoelstemperatuur dan dat het daadwerkelijk zou zijn. Het is een luxe jacht, wij worden vervoerd met een huifkar en voor zowel de lunch als het avondeten is gezorgd. Ik kan me er nog niet heel veel bij voorstellen, maar ik had in het blog van vorige week al geschreven dat deze dagen altijd groot feest zijn en de jachthouder zijn uiterste best doet voor alle genodigden. Er was aan alle gasten gevraagd thuis eerst een zelftest te doen en bij aankomst worden de Duitse jachtaktes en corona-app gecontroleerd. De gasten druppelen binnen, we krijgen een lekkere kop koffie en een stuk krentenwegge met roomboter. Daarna wordt verteld wat geschoten mag worden, en dat teruggeslagen hazen niet geschoten worden. Iedereen kleedt zich daarna aan in jachttenue en signaalkleding, de honden krijgen ook signaalvesten aan en vervolgens gaan we naar de plek voor de eerste drift. Alle honden merken dat er gewerkt moet gaan worden en hebben er allemaal verschrikkelijk veel zin in.

De drift begint, de honden worden losgelaten en maken slagen op zoek naar hazen. De zijposten lopen ‘een schot voor’, de drijvers en jagers verdeeld over het uit te drijven weiland. Er zijn genoeg hazen, maar die vertrekken vroeg. Ook heeft een aantal zich zo stevig gedrukt, dat die pas opspringen en wegrennen als je er bijna bovenop staat. De meeste rennen dan achter de linie en worden daarom niet geschoten. Verderop bij de kopposten klinkt een schot en is het eerste haas binnen. Ik ben trots op Soof, ze doet het goed, loopt niet te ver vooruit en werkt hard. Maar dat doen alle hondjes die mee zijn. Er zijn een paar jonge hondjes mee, en die doen zo hun best! We komen aan bij een klein veldje waar koolzaad is gezaaid, ook daar drijven we doorheen. Opeens zie ik iets groots door het koolzaad bewegen, maar zonder signaalvest, het blijken 3 reeën te zijn ter hoogte van het waarschuwingsbord langs de weg dat er reeën lopen. Ze maken prachtige hoge sprongen, hun spiegel (het achterwerk van reewild) hoog opgooiend. Ik ben te laat met definiëren of het geiten of bokken zijn (bij geiten is de spiegel hartvormig, een schort, bij bokken niervormig), ik ben zó onder de indruk dat deze mooie dieren zich tussen het koolzaad hadden verstopt en ik hen totaal niet had verwacht.

Soof wil er wel achteraan rennen, maar reageert gelukkig meteen op het fluitsignaal dat ik haar geef. We lopen verder, en op het volgende perceel waar de mais heeft gestaan zat een haas zo vast, dat Soof haar kon pakken. Niemand kan tot een schot komen, omdat er honden in de buurt lopen. Het haas rent weg en brengt zichzelf in veiligheid. Zo drijven we nog een aantal percelen uit en komen we uiteindelijk aan het einde van de drift waar wij worden opgehaald door de jachthouder met een tractor met daarachter de huifkar. Waidmannsheil wordt gedeeld met de schutter die het haas heeft kunnen bemachtigen en daarna klimt iedereen de huifkar in om naar de volgende drift gebracht te worden. Maar eerst wordt het haas nog gepekeld, dan druk je de blaas leeg met je hand. Na een aantal driften komen we aan bij de plek waar de lunch voor ons klaarstaat. De hondjes krijgen extra energie-voer, wij heerlijke Duitse broodjes met spek en warme erwtensoep die boven een kampvuur is opgewarmd. Heerlijk, na een aantal kilometer lopen hebben we allemaal wel trek gekregen. Daarna worden we met de huifkar bij de volgende drift afgezet.

Het weer is intussen helaas slechter geworden, het regent en de wind is fris. Gelukkig is het niet zo slecht als de voorspellingen hadden opgegeven. Nadat we weer een stuk gelopen hebben, komt iedereen weer wat op temperatuur. Weer springt er een ree op dat zich op een paar meter afstand van mij tussen hoog onkruid had verstopt, het is werkelijk prachtig om te zien. Dan komen we bij een ruigte die de honden uit moeten zoeken, en er blijkt een vos te zitten in een vossenbouw. We zijn een hondje “kwijt” en die blijkt zich al een weg richting de vos te graven. Het lukt om dit gedreven hondje toch mee te krijgen naar de huifkar, maar ze was al een heel eind op weg naar de vos! De laatste driften zien we geen hazen meer, die hebben zich elders verschanst. Maar de sfeer in de huifkar is prima! Dat hoort ook bij jacht, je weet niet of het wild daar loopt waar jij net bent. En zolang de jagers en drijvers begrijpen dat jacht bestaat uit samenwerking, jacht een één-tweetje is van honden, voorjagers en jagers en het besluit niet te schieten net zo belangrijk is als wel schieten, ben je met leuke mensen op pad. Dan heb je een mooie jachtdag. Gisteren was zo’n dag!

Bij de woning aangekomen trekt iedereen de natte en vies geworden jachtkledij uit en gemakkelijke schoenen aan. De jachthouder heeft nog een dankwoord en het tableau wordt gelegd. Hoewel er genoeg wild, ondanks het weer, gezien is, is het tableau klein. Maar iedereen heeft een schitterende dag beleeft. Er wordt in de jachthut in de kelder nog een (heerlijk zelfgemaakt) drankje gedronken, een Waidmannsheil gedeeld en bijgekletst. Daarna worden wij uitgenodigd voor het buffet dat in de ruimte naast de jachthut is klaargezet. Zalig! Verschillende soorten aardappelpuree, karbonades, Rostbraten, worst, zuurkool, salade, en alles is even lekker! Daarna nog een chocolademousse om het “even dicht te smeren“.

We danken de jachthouder voor de prachtige dag en alle andere gasten voor hun gezelligheid om vervolgens de reis naar Nederland te maken. Er wordt in de auto nog nagepraat maar ook hard meegezongen. Mijn autosleutel gelukkig ook teruggevonden, die had ik op een “goede plek” gedaan waar ik deze niet zou verliezen (ergens in mijn tas of in de twee jassen die ik had meegenomen) en gaan Soof en ik het laatste stukje samen naar huis. Eenmaal thuis wordt nog eens nagenoten van de dag door de foto’s die zijn gemaakt en gedeeld. Lekker met de haard aan, de voeten op de bank en Soof die uitgeteld op haar mat aan het snurken is. Ik ben een bofkont! Helemaal met straks de hazenpeper als gerecht 🤭!