Hee, Psssssst. Ik heb wat voor je…

Maandag was helaas een slechte dag. Een hondje, ik weet nu niet of het Bollie of Lilo was, sprong onverwacht tegen me aan. Ik voelde mijn rug, maar op dat moment viel het nog mee. Maar naarmate de tijd verstreek, werd de rug pijnlijk en het werd steeds erger. In de avond maar een pil genomen en vroeg naar boven gegaan en hopen dat het de volgende dag beter zou gaan. Dat was gelukkig het geval. Ik werd redelijk fris en fruitig wakker, heb een pan rillette van gans opgezet, die moet toch heel wat uurtjes pruttelen. Daarna de honden uitgelaten en mijn oefeningen kunnen doen. Toen ben ik daarna met Soof naar de plas gegaan.

Sonny kan helaas niet meer mee. Maar wat zou hij genoten hebben als dat nog wel had gekund. Door het water rennen, kuilen graven, beetje rennen en snuffelen. Nu loop ik daar samen met Soof. Ze krijgt onderweg een paar apporten die best ver zijn. Eentje is zeker 150 meter ver. Ze heeft er zin in en rent recht op haar doel af. Met flapperende oren rent ze terug, ik moet altijd om haar lachen als die oren zo op en neer vliegen.

Onderweg is veel te zien. Een haas, maar die was te ver weg om goed op de foto te krijgen. Fazantenhennen en iets verderop een fanzantenhaan. Maar ook een reiger, altijd als ik naar die beestjes aan de kant van de sloot kijk, krijg ik medelijden met ze. Ze zien er altijd uit of ze tot op het bot koud zijn en de last van de hele wereld op hun schouders dragen. Helemaal als het ook nog eens regent, dan zou je ‘m bijna mee naar huis nemen en een lekker warm kruikje geven.

Eendjes die in de slootjes aan het poedelen zijn, kolganzen die overvliegen in V-formatie. Grauwe ganzen die altijd herrie maken bij het over vliegen of op het land. Bij die beestjes is het net altijd of ze ruzie aan het maken zijn of, als ze in hun eentje over vliegen, maar een beetje ‘gillen’ en luisteren waar er een antwoord vandaan komt.

En dan nog deze mooie, maar beetje magere koe. Het is een jong beestje. Ze staat alleen in een weiland en is luid aan het roepen naar haar soortgenoten een paar weilanden verderop. Die geven geen gehoor aan haar geloei.

Of waar ik zelf geen foto van heb kunnen maken, want dan zat ik zelf in de auto en onderweg… de aalscholver. Als ik die zie, en helemaal als ze op een lantaarnpaal boven de weg zitten, moet ik denken aan ‘de vieze oude man’. Hij spreidt zijn vleugels, alsof hij een regenjas opentrekt, en ik hoor hem bijna zeggen: “Hee, pssssst, meisje…. Ik heb wat lekkers voor je…!” Hahahaha, ik kom dan niet meer bij. Ik vertelde dat aan mijn vriendin, en sindsdien kan zij niet meer ‘normaal’ naar haar ‘huis-aalscholver’ kijken, zonder daaraan te denken…

Vandaag heb ik mijn versie van een Castiliaanse soep gemaakt. Het eindresultaat was erg lekker, een soort ‘snel-in-elkaar-flans-soep’. Maar niet wat ik voor ogen had. Met andere woorden, dat recept kan ik nog niet online zetten. Maar wat ik van de week als lunch heb gemaakt voor de Spaanse sfeer, kan gelukkig wel online: Kokkels als hapje. Ik had een keer met de Spaanse weken van de Lidl een blikje kokkels gekocht, en die kwamen nu mooi van pas. De overige ingrediënten had ik in de koelkast, kast en vriezer. En ook met dit gerechtje kun je weer creatief zijn. Als er weer Spaanse weken zijn bij de Lidl, weet ik we dat ik meer blikjes ga kopen! (En ook grote potten olijven, want daar wil ik ook nog eens iets mee rommelen.)