.jpg)
Het is alweer jaren gelden dat ik als kind forel at in Oostenrijk. Wij gingen altijd naar een plaatsje in Oostenrijk voor de wintersport, Heiterwang. Aan de Heiterwangersee, een prachtig meer met diepblauw en azuul-tinten. Om die See kon je prachtig wandelen. Uren heb ik daar doorgebracht op een steigertje. Ook een keer met de zoon van de hoteleigenaar gevist, en de forellen die we hadden gevangen met ‘la vache qui rit’-smeerkaas op een houtvuur bereid en opgegeten. In het restaurant stonden toen altijd forellen op de menukaart. Forelle Blau; Gestoomd uit de oven of gepocheerd, met citroen en gesmolten en geklaarde roomboter), of gebakken in een koekenpan met gebakken amandelen en roomboter. Beide vind ik erg lekker, maar heel vaak eten wij het (helaas) niet. Nu was ik laatst bij de visboer, en zag de forellen liggen. Ik heb er vier meegenomen en op het laatste moment bedacht welke bereiding ik zou doen. Het is de Forel met amandelen geworden. Dan heb je een knapperig vel dat je kunt eten. Bij de gepocheerde forel, schuif je deze aan de kant. De forel kun je redelijk goed eten zonder dat je steeds graatjes uit je mond moet verwijderen. De graten blijven goed aan de ruggengraat zitten. Vandaag dus het recept van de Gebakken forel met amandelen.
Ik heb een vriendinnetje voor Sietske op kunnen halen. Ze was zo zielig alleen nadat alle andere meiden dood gegaan zijn. Ik wilde eerst zeker weten dat er niet iets in of bij het hok was waar ze aan dood gegaan waren. De fokker had gelukkig een kip waar hij niet verder mee zou gaan fokken, en ik kon haar diezelfde avond nog ophalen. Ze ziet er niet zo mooi uit nu, ze zit midden in de rui. Ik was vergeten mijn camera mee te nemen, want anders had ik zeker nog de imposante Brahma-haan op de foto gezet. Een grote dierentuin daar, konijntjes, eendjes, een schaapje, kippen en ganzen. Ik dacht op het eerste gezicht dat het de ‘Soepganzen’ waren, die je als jager wordt geacht ‘eruit’ te halen, maar deze waren wel erg aan de maat (en geringd). Het bleken Bourbonnais ganzen te zijn. Prachtig zijn ze, het is dat wij deze niet kwijt kunnen, omdat ze veel ruimte en water nodig hebben. Maar ja, manlief had me op het hart gedrukt maar één kip mee naar huis te nemen… Op de weg terug ben ik langs een jachtvriend gereden om wat spullen op te halen. Nog even gekletst en… zij bleken een nestje kittens te hebben (een kitten is geen kip, en daarover had manlief niets gezegd!) Maar beide kittens waren al vergeven, want ik zou er anders echt eentje meegenomen hebben. Ook hier weer geen camera mee. De jachtvriend is druk geweest met het aanleggen van een schoeiing om zijn erf, wat een werk is dat geweest. Zijn vrouw heeft prachtige Aronskelken in de tuin. Ik heb niet bepaald groene vingers, maar hier was het overduidelijk dat deze echt bijzonder mooi waren. Een andere jachtvriend heeft donderdag een nieuwe heup gekregen. De operatie is gelukkig geslaagd en hij mocht gisteren naar huis.
Druk verder met de Netwerkbijeenkomst en het Lustrumfeest. Tussendoor probeer ik te oefenen met mijn jachthoorn en ook te kokkerellen. Gelukkig zijn de weersvoorspellingen ons goed gezind. Nog een klein weekje en dan zitten de feesten er (gelukkig) op. Gisteravond hebben we feest gevierd. Vrienden uit ons clubje zijn 25 jaar getrouwd. Het was werkelijk één groot feest. Harm heeft in meerdere bandjes gedrumd, en deze bands zorgden nu voor spectaculaire optredens. Harm heeft nog een paar nummers gedrumd. Toen het feest ten einde was, hebben we bij de Pipowagens nog kunnen nakletsen bij het kampvuur met een drankje. Tot in de kleine uurtjes hebben wij daar heerlijk gezeten. Wij hebben ook in zo’n Pipowagen geslapen en hebben vanmorgen gezellig met z’n allen ontbeten. Vandaag heb ik verder heel weinig gedaan. Zo’n dag is ook wel eens lekker (en nodig!).