.jpg)
Eigenlijk mag je dit geen tosti noemen, het is een Luxe Croque Monsieur. Dat is een tosti, maar dan op de bovenkant een béchamelsaus met wat gegratineerde kaas. Er is ook een Croque Madame, dat is een tosti met een spiegeleitje er bovenop. Maar ja, intussen ken je mij wel een beetje; ”Waarom kiezen?” Mijn variant heeft daarom zowel béchamelsaus, als gegratineerde kaas én een spiegeleitje 😉! Het is bijna een complete maaltijd en calorieën tellen zou ik even overslaan. Ik had wat ciabatta ’s over van de vrijmibo en een Kippensoep gemaakt. Van de ciabatta’s heb ik Croutons voor in de soep gemaakt en daarna de Luxe variant op de tosti.
Ik had nog een bloemetje bij de vrouw van een jachtvriend te brengen. Haar gezondheid gaat helaas niet zo lekker. Eerst met de honden bij hun in de buurt een mooie wandeling gemaakt. Er waren heel wat ganzen op de weilanden, vooral kolganzen, grauwe- en ook brandganzen. Kolganzen lijken erg op grauwe ganzen. Ze zijn iets kleiner, maken een meer hoog fluitend geluid en hebben een witte bles bij de snavelbasis. De volwassen exemplaren hebben zwarte dwarsstrepen over hun borst. De brandgans is ongeveer net zo groot als de kolgans, maar met name grijs, zwart en wit gekleurd. Deze heeft een zwarte hals met een bijna witte kop en het is net alsof deze gans oogpotlood rond zijn ogen heeft gedaan.
Als er veel van deze ganzen in het veld zitten, is de overheersende kleur lichtgrijs en niet donker. Ze lijken een heel klein beetje op de Canadese gans, maar die zijn veel groter en hebben een ‘C’ van wit op hun wang terwijl de rest van de hals en de kop zwart is. Er waren ook meerdere zilverreigers in het veld. Grauwe ganzen herken ik vaak aan de herrie die ze maken, die ganzen verraden zich hierdoor vaak als ze overvliegen. Bij de galerij ook een foto van schade aan het weiland door óf meeuwen óf meerkoeten. Het gras is weggetrapt en de bodem verslempt. Net voor het weiland zag ik nog een struik die vol in bloei met knoppen (!) stond. Bij navraag bij Jeroen, bleek dit een Camellia japonica te zijn, een Japanse roos.
Zaterdag ben ik samen met manlief bij jachtvriend Jan geweest. Jan is ook fervent DSD-liefhebber. Hij heeft er ook twee, maar dan reuen. Zijn ‘oude’ hond (Finn) heeft een langere snuit, terwijl de jongere hond (Thor) een kortere snuit heeft. Zijn honden lijken zo ontzettend op die van ons; zowel wat uiterlijk als karakter betreft. Ik weet nog dat Jan zijn pup ging halen, zo’n jaar of 5 geleden, en ik helemaal verliefd was. Toen wij onze Fien gingen halen, had zij veel van Thor weg.
Beetje ruige vacht, kortere snuit en ogen die kattenkwaad uitstraalden. Soof daarentegen is gewoon lief. Zo’n lieve hond krijg ik nooit meer! Niet dat Fien niet lief is, maar gewoon… anders lief. Fien heeft weer heel goed haar best gedaan. Wij gingen met Jan naar een paar weilandjes om te kijken of ze ook voor ging staan. Dat deed ze heel goed. Wat wel nog even goed geoefend moet worden, is dat ze luistert als ik haar ‘influit’, want als zij iets in haar neus heeft, hoort ze mij wel fluiten, maar zie je haar bijna denken ‘dikke vinger!’
Vandaag weer een hele leuke en leerzame hondentraining gehad. Aan het eind wilde ik Fien nog even laten rennen met haar ‘happy-dummy’, maar die gooide ik op een gegeven moment op z’n ‘meisjes’. Dat betekende dat die totaal ergens anders terecht kwam dan ik wilde, en wij samen naar de dummy tussen de struiken en de bomen konden zoeken. Uiteindelijk is de dummy terecht gekomen, maar het heeft wel wat zoek- en speurwerk nodig gehad. Binnenkort de recepten van een paté zonder wild maar met noten, Eisbein (Duitse lekkernij met varkensschenkel). Daar heb ik nu eindelijk foto’s van gemaakt. Ik heb ook weer een nieuwe lading Sloegin in een pot gedaan. Maar daar moet ik nog minstens 3-5 maanden geduld voor hebben. Sommigen laten het ruim een jaar staan, maar ik ben bang dat ik niet zo lang kan wachten… Geduld is een schoooooone zaak, maar daar ben ik niet zo goed in.