Drukte…

Vanmorgen weer een ontzettend leuke paardrijles gehad, met een paar best moeilijke opdrachten. Dat zal vast spierpijn worden morgen. Marjolein had zalige brownies gebakken en een lekker Woerdens drankje meegenomen, ‘Woerdens Bakkie’, een soort hopjes-drankje bij Una Mas vandaan. De fles is aan mij beloofd (leeg helaas 😉) om die straks weer een keer te kunnen vullen met bijvoorbeeld een ‘Heesterkanter limonade’. Toen ik thuiskwam zei ik nog tegen mijn man dat ik zo geboft heb met deze gezellige groep paardrij-meisjes. Nu de horeca weer geopend is, zullen we binnenkort weer eens met z’n allen gaan lunchen. Hellen was nog les aan het geven toen wij dat besloten hadden te gaan doen. Toen we vroegen of ze mee zou gaan zei ze meteen; ”Lunchen, daar ben ik goed in!” Dat belooft weer een gezellige middag te gaan worden.

Ik heb de fokker van onze pup nog aan de telefoon gehad. Wat ben ik dan naar woorden aan het zoeken. Terwijl ik jarenlang Duits gesproken heb, alweer een leven lang geleden, ben ik nu weer woord voor woord aan het vertalen en naar woorden aan het zoeken. Maar het was al met al een leuk gesprek. Met de moederhond en de pups gaat het nog steeds goed en ik heb weer een nieuw filmpje en foto’s erbij van de nieuwe aanwas. Maandag kreeg ik een bericht dat een DSD een nieuw huis zocht. Wat een knapperd en leuk hondje, ‘goede kop’ er op. Toen ben ik even aan het twijfelen gegaan. Blijkt dat de opa van dit hondje een ‘Vom Bründlfeld’ is, een jachtlijn van draadharen die ik verschrikkelijk mooi vind. Zodra ik op slag verliefd word op een draadhaar, is het vaak een hondje van deze hondenfamilie. Ook Soof is daar een nageslacht van. Maar de pup die nu gaat komen, niet. Die had ik uitgezocht op de moederhond, en later natuurlijk ook de vader. Het voordeel van de herplaatser zou zijn dat Soof niet alleen hoeft te zijn.

Maar om een keer een pup helemaal van kleins af aan te hebben, dat wilde ik niet missen. Sonny zal helaas niet heel lang meer bij ons zijn. Bij een andere hond kan ik beter zien dat iets ‘mooi genoeg geweest’ is, maar zodra het om je eigen hondje gaat… Nu kreeg ik van een DSD-jachtvriend wel de opmerking ‘liever twee weken te vroeg dan een dag te laat’, en dat is wel een zin waar ik iets mee kan en ook mee moet doen. Het is jarenlang je maatje geweest, heeft goed voor huis en haard gezorgd, en je wilt niet dat hij (teveel) pijn gaat lijden. Hoewel hij vandaag wel weer een redelijke dag had, mij vanmorgen al kwispelend stond op te wachten toen ik naar beneden kwam, blij was met zijn eten en pijnstiller en graag mee ging naar het veld met zijn tennisbal. Die had hij vanmiddag trouwens onder onze koelkast-kast laten rollen. Ik op mijn buik om die te pakken, zie ik achterin tegen de muur nóg 4 ballen daar liggen (ik was er al heel wat kwijtgeraakt in de loop der maanden). Nu moet de keuken nog wel de grote voorjaars-schoonmaakbeurt krijgen, maar ik kan met recht zeggen dat je daarna wel eer van je werk hebt nu ik weet hoe het er onder die koelkast-kast uit zag… Net zoiets als je een keer je wasmachine aan de kant schuift, beetje dat idee 😱🙈. Het volgende projectje voor als ik weer iets meer lucht heb.

Ik ben van de straat, veel leeswerk, werken aan het blog, koken, eten en foto’s maken voor het blog, vergaderingen die weer gestart zijn, voorbereidingen voor ALV van verschillende verenigingen, besprekingen en uitzoekwerk voor twee dagen groot feest dat in juni gevierd zal gaan worden. Vandaar nu een recept uit ‘de oude doos’: Appelmoes. Ik denk dat iedereen wel zijn of haar eigen manier heeft van appelmoes maken. Ik weet nog dat ik een keer een recept tegenkwam waar er roomboter doorheen zat. Als groot liefhebber van dit gele goud heb ik dat natuurlijk wel uitgeprobeerd, maar daar kwam ik tot de conclusie dat door appelmoes roomboter echt niet thuishoort. Komend weekend weer een ‘uitsloofrecept’ van een Pecanpie. Maar de zelfgemaakte appelmoes verdient zeker wel een plekje in mijn kookboek. Mooie week nog!!