Dagen van uitersten

Ik heb weer mooie dingen mogen beleven. Oudste zoon heeft alle tentamens van zijn pre master gehaald en is voor nu klaar met de studie en gereed om in maart (studie-) zorgeloos aan een grote reis te gaan beginnen. Woensdagavond een gezellig werkoverleg met borrel gehad, Fien die voor het eerst in de sneeuw heeft gelopen, jachthoorn blazen in Leusden, een prachtige wandeling met mooi weer bij Reeuwijk, een jachtdag op de fazanten en eenden, Running Dinner met fijne vrienden, lekker eten en een mooi feest en weer een hele gezellige en leerzame hondentraining. Maar ook donkere berichten tussendoor. Een moeder van een dierbare die uitgezaaide kanker blijkt te hebben, een vriendin waarbij borstkanker is geconstateerd en een Tafelaar van slechts 47 die totaal onverwachts is overleden.

Sommige dingen waar je je dan eerst heel erg druk om maakt, vallen dan in het niet, en vraag je je af waarom sommig negatief geneuzel überhaupt nodig is. Ik sta daardoor extra stil bij de mooie dingen die ik weer heb kunnen meemaken. Ik had al een tijdje trek in lamsvlees, en had een mooie lamsschouder gekocht. Zo’n schouder is natuurlijk veel te veel voor 3 personen, maar wij doen hier 2 dagen mee. Het recept van de Lamsschouder komt de volgende keer. Ik heb voor nu het recept van de Tzatziki, die ik voor er naast had gemaakt. Die geeft de lamsschouder een beetje een Griekse twist. De volgende dag heb ik het vlees dat over was, gebruikt in een salade.

Fien is behoorlijk aan het puberen. Ze is bijna 1 jaar, en ze is echt heel stout. Gaat de trap op naar de slaapverdiepingen (wat niet mag), plast opeens in huis, sloopt mijn ‘suffe beestjes’ die ik spaar en in het raamkozijn staan. Zo heeft mijn kikkerkoning nu geen pootjes meer en mist het muisje zijn neusje. Op de training doet zij wel weer heel erg haar best. En Fien die voor het eerst sneeuw ziet, is echt schattig. Soof heeft zaterdag zo hard gewerkt. Ik was uitgenodigd om mee te gaan op de fazanten op de eilandjes bij Vinkeveen. Het was een koude ochtend met ijs op de smallere slootjes en hoe hard de zon ook haar best deed, het trok dicht en was mistig. Maar wat was het prachtig! Soof mocht apporteren en mee met drijven. Zij is zo relaxt. Gaat niet te ver bij je vandaan, en zodra zij lucht krijgt, staat zij voor. Dan ga ik naast haar staan drijft zij de fazant uit de bossages. Ik roep als zij voorstaat, zodat de andere geweren alert zijn. Er vliegen veel fazantenhennen op. Wij roepen dan ‘hen’, zodat niemand een schot afgeeft. Alleen de hanen mogen nu geschoten worden. Ook zien we zeker nog 10 houtsnippen opvliegen, prachtig!

Soof moet een brede sloot over om een woerd die ik had geschoten, op te halen. Het arme beest is daarna aan het klappertanden, het water is koud, en de temperatuur buiten is laag. Gelukkig kunnen we daarna lopen en drijven. Ze is dan lekker aan het werk en flink aan het bewegen, en zo heeft zij geen last meer van de kou. We hebben een mooi tableau van wilde eenden, fazanten en zelfs een halsbandparkiet. Dat is een uitheemse soort, en daar was een vergunning voor afgegeven om die te mogen schieten. Na de jacht hebben we nog van hapjes en drankjes kunnen genieten bij de jachthouder. Ik heb het niet te laat gemaakt, ik had die avond nog het Running Dinner. Om 18.00 uur moesten manlief en ik opgedoft en wel bij het voorgerecht bij Esther en Wilbert zijn, om om 19.30 weer in ons eigen huis onze gasten te ontvangen voor het hoofdgerecht. Ik had het meeste eten al voorbereid. Een hapje van gerookte ganzenborst, een broodje met hazenrillette en een cornichon, en een espressokopje met knolselderijsoep en een scheutje truffelolie (helaas was ik iets uitgeschoten met de olie).

Als hoofdgerecht hazenhachee, aardappelpuree, stoofpeertjes en rode kool met appeltjes. Esther had heerlijke hapjes als voorafje gemaakt. Zij kokkerelt ook graag, en is ook bang dat gasten ‘te weinig’ aangeboden krijgen. Ze had een heerlijk hapje van paté met spek en gekaramelliseerde uitjes, blini’s met gerookte zalm en crème fraîche, een geitenkaas-balletje en een soepje met kerrie, Hollandse garnaaltjes en een fris appeltje. Voor de scroppino was helaas geen tijd meer. Wij waren op tijd voor onze gasten thuis. Het etentje hier was gezellig en gelukkig was het eten dat ik had bereid smaakvol en geslaagd. Het feest was weer op een andere locatie. Daar zagen alle Tafelaars en partners elkaar eindelijk weer na 2 Corona jaren geen Running Dinner gehad te hebben. Hier werd ook stilgestaan bij het overlijden van Erik. De volgende ochtend ben ik redelijk brak naar de hondentraining gegaan. Maar het was zalig om buiten te zijn. Helaas was het bewolkt en erg koud, maar op de weg naar huis trok het open en scheen de zon. Wat heerlijk! Ik heb wel even ‘bankzaken’ gedaan, het waren wel erg intensieve dagen die zowel positieve als hele negatieve energie hebben gekost.

Vier het leven, geniet van alle mooie momenten.