.jpg)
Precies twee jaar geleden werden wij midden in de nacht gebeld. Gebeld worden op zo’n tijdstip, dan is er stront aan de knikker. En dat was er ook. Oudste zoon was voor een kroeg op Koningsnacht in elkaar geslagen, zomaar, terwijl hij twee vriendinnen die een borreltje te veel op hadden naar huis zou brengen.
Wij kregen in de auto op weg naar het ziekenhuis de ‘korte versie’ te horen, maar bij de aangifte op het politiebureau vertelde oudste zoon van seconde tot seconde wat er was gebeurd. Wie hem probeerde te laten vallen, wie schopte en duwde om hem te laten vallen, en dat hij klap op klap op klap op zijn kaak- en jukbeen kreeg, totdat hij zijn bot voelde breken. Mijn maag draait om, ik word misselijk en voel de tranen prikken in mijn ogen. De machteloosheid, de boosheid, het verdriet dat ik toen voelde, het is eigenlijk niet te omschrijven. En dan hadden we nog geluk gehad, het had veel gekker af kunnen lopen. De agent die de aangifte opnam, voelde mee. Hij wilde ook dat er iets tegen de dader zou gebeuren.
Het werd een rechtszaak. Een strafrechtelijke procedure, met onze civiele zaak daar ingevoegd. Bijna anderhalf jaar later moet de dader voor de rechter verschijnen. De jongen ontkent, zijn moeder zegt nog tegen de rechter dat zij haar zoon totaal niet in het verhaal herkent. (Terwijl de dader via snapchat tegen jongste zoon had gezegd dat hij ‘de verkeerde’ te grazen had genomen! Oudste zoon was kennelijk niet degene geweest die in de kroeg tegen hem was aangebotst…) Uitspraak: Een taakstraf van 60 uur, waarvan 30 uur voorwaardelijk en schadevergoeding voor gederfde inkomsten, de operatie en ziekenhuisbezoeken. Het geeft in elk geval het gevoel dat je als slachtoffer erkend wordt. Twee weken wachten en dan horen wij dat de dader in hoger beroep gaat.
Pas een half jaar later dient dit hoger beroep, en weer duurt het twee weken voordat de uitspraak er is. Vrijspraak. ‘Er is niet met zekerheid te zeggen of de verdachte de dader is…’ Ik had vertrouwen in het rechtssysteem in Nederland, maar ik moet bekennen dat ik dat volledig kwijt ben. Ik heb de dader gezien. Nee, de dader is geen ‘tuig van de richel’. En ja, stom haantjesgedrag met een hoop testosteron hoort ook bij die leeftijd. Maar dit was geen kleine klap, iemand zó lang slaan totdat een slachtoffer iets breekt, daar mag je als dader best voor teruggefloten en bestraft worden. Ik verwachtte qua straf niet het onderste uit de kan, maar vrijspraak was in elk geval niet bij me opgekomen! De advocaat generaal zei ook nog: “De verdachte is een ‘first offender’, en er zijn inmiddels twee jaar verstreken…En rekening houdend met zijn VOG...” Onder andere dat heeft de rechters doen besluiten dat vrijspraak op zijn plek is. Kennelijk is ‘first offender’ zijn iets waar je als slachtoffer rekening mee moet houden, het is namelijk een vrijbrief voor de dader die jou wat dan ook heeft aangedaan. Recht spreken is hier niet gebeurd, wel recht praten… Voor de dader welteverstaan.
Met oudste zoon gaat het naar omstandigheden gelukkig wel goed, hoewel hij ook van zijn stuk was gebracht dat er vrijspraak was. Hij is alleen maar blij dat dat boek nu gesloten kan worden/is. Bij mij draait mijn maag weer om, ben ik weer misselijk en voel ik weer de tranen prikken in mijn ogen…
Comments