Vorig weekend hebben wij als gezin de knoop doorgehakt; We zullen afscheid moeten nemen van onze Sonny. En hoe rationeel ik er ook over denk, zodra de afspraak met de dierenarts gemaakt is, is het definitief en slaat het er bij het hele gezin in als een bom. Donderdagmiddag zal het gebeuren. De dierenarts komt aan huis om Sonny in te laten slapen.
Wij proberen er mooie laatste dagen van te maken, en doen van alles ‘voor de laatste’ keer met een lach en een traan. Het is het beste voor Sonny, de twijfel is weg; Maar het gevoel een baksteen in mijn maag te hebben, blijft. Hij kwispelt nog steeds als hij ziet dat ik de trap afloop, eet nog steeds heel graag zijn bak leeg en gaat nog steeds al rennend mee naar het hondenveld om achter zijn tennisbal aan te rennen, maar zijn lijf is op.
Sonny kwam bijna 11 jaar geleden in ons gezin. Hij was toen 3,5 jaar. Een herplaatser uit Spanje (merk Poubelle), via Marktplaats. Het was liefde op het eerste gezicht. Geen zielig verhaal, hij komt gewoon bij een Engelse pensionado vandaan. Hij heette al Sonny, en omdat dat wel heel erg op ‘Sjonnie’ leek, wilde ik hem eigenlijk Pedro (leuke Spaanse naam…) noemen. Omdat oudste zoon dacht dat ik ‘Pedo’ zei, hebben we ons bedacht. Zo wil je niet je hond van een veldje roepen. Het bleef Sonny. Brokken vertikte hij te eten, dus zijn menu bestond in de ochtend uit 2 bruine boterhammen met smeerworst en in de avond brokken met iets dat wij die avond aten. Groentesoep en Ossobucco, daar kon hij het meeste van genieten. Als hij rook dat ik dat aan het maken was, kon hij gelukzalig kijken en bijna niet wachtten totdat het etenstijd was.
Het liefste rende hij achter de postbode (en altijd met succes😉 ) of zijn tennisbal aan. Hij vertrok al voor het apport, dan begon hij al met rennen. Als hij de bal tijdens het rennen nog niet kon zien, gingen zijn oren omhoog om te luisteren of hij de bal voorbij hoorde suizen. Door het water rennen bij de Plas of aan het strand, natuurlijk achter een bal aan. En dan gigantische kuilen graven voor diezelfde bal. Tja, je hebt een beetje Duits bloed in je of niet… Echt spelen kon hij niet, dat snapte hij gewoonweg niet. Het enige spelletje dat hij kon, was iets in zijn bek hebben, en hopen dat wij of Soof dat van hem af zou proberen te pakken. Dat gebeurde dan al blaffend en grommend, het leek wel of die twee elkaar dan af zouden maken als je alleen op het geluid af zou gaan.
Wat voor zelfbeeld Sonny had, heb ik me vaak afgevraagd. Toen hij jonger was, was hij onbetrouwbaar naar grote honden. Vooral bij formaat Leonberger, zo’n 3 koppen groter dan hij, wilde hij wel even ‘matten’ om te kijken wie het sterkste was. Als ik hem daarom aanlijnde als er mensen met grotere honden ons tegemoet kwamen lopen, riepen die dat ‘hun hond niets deed’…. Maar het was meer uit zelfbescherming voor mijn hond met dat enorme ego.
Sonny heeft, tot een jaartje of 2 terug, altijd nog als een pup gelegen met zijn achterpoten. Dat zag er altijd grappig uit. Als het had gesneeuwd, was Sonny altijd helemaal door het dolle heen. Heen en weer rennen, je uitdagen en elke sneeuwbal die je gooide, probeerde hij op te vangen. Sonny had altijd zin om iets leuks met je te gaan doen. Omdat Sonny iets van een DSD in zich heeft, zochten wij naar een hondje erbij van dat ras. Toen Soof erbij kwam, moest hij wel even wennen aan dat jonge vrolijke ding. Hij duldde haar wel, maar een echt leuk stoeikameraadje heeft Soof helaas ook weer niet aan hem gehad. Soof was wel heel erg op Sonny gericht. De afgelopen anderhalf jaar heeft Soof Sonny heel erg in bescherming genomen. Zodra er maar honden die te druk waren bij hem in de buurt kwamen, sprong zij ertussen.
Iedereen in het gezin heeft het moeilijk met het afscheid. Ik heb foto’s gezocht van Sonny, vanaf de dag dat wij hem van Schiphol op gingen halen. Toen besefte ik mij dat de jongens toen nog echt klein waren, 7 en 9 jaar. En in al die jaren dat hij bij ons was, is hij denk ik maar 2 of 3 keer ‘ziek’ geweest. Dan wilde hij niet mee wandelen, maar liever een dagje op zijn mat blijven liggen. En van die paar keer, was dat één keer, omdat hij toen mee was voor een paar dagen met vriendinnen en kinderen naar Otterlo. Daar had hij met kuilen graven behoorlijk wat zand binnen gekregen. Dat arme beest heeft toen 2 dagen zand gepoept.
Als ik de foto’s zie, besef ik me hoeveel plezier wij aan hem hebben gehad. Met zijn vorige baasje, Toni, heb ik al die jaren nog contact gehouden. Ik had haar op de hoogte gebracht van de op handen zijnde afspraak met de dierenarts. Ik was verschrikkelijk blij en opgelucht dat zij lieve en begripvolle woorden schreef. Dat hij heeft geboft dat hij in ons gezin een plekje had gevonden, dat het vast een moeilijke beslissing geweest moest zijn, maar dat dit het beste is voor Sonny. Soof was erbij, en zij heeft heel snel in de gaten gehad dat ‘hij er niet meer was’. De rouw ‘induiken’, waar ik zo bang voor was bij Soof, is gelukkig niet gekomen. En over een weekje of 6 komt haar nieuwe maatje het huis op z’n kop zetten.
Als het aan Sonny’s kop had gelegen, was hij nog wel een paar jaar bij ons geweest, maar zijn lijf was gewoon op. Het was het beste dat ik als hondeneigenaar voor Sonny heb kunnen besluiten, maar wat een verschrikkelijk nare en moeilijke beslissing is dit geweest. Uit hommage voor Sonny in dit blog de link naar het recept dat hij het lekkerst vond. Ik mis hem verschrikkelijk, en schrijf dit met een lach en een traan, maar kijk terug op mooie jaren met hem in ons gezin. Sonny, dankjewel!
Comments