Wolf

Donderdag was het eindelijk zover. In de auto met een dikke koffer waar alles in past, wapen en laarzen op weg naar Duitsland. Ik had hier al maanden naar uitgekeken. Met lieve mensen een paar dagen een gedeelde passie beleven. Ik hoef niet alleen te rijden, en als je zo’n eindje moet kachelen, is dat niet alleen gezellig, maar ook erg prettig. Zodra we de snelweg afgaan voor het laatste stuk, wordt het wit. Mijn bijrijder wordt enthousiast en gaat elke 30 seconden wel verzitten. In een dorpje gaan we nog even naar de supermarkt, zodat ik alvast mijn eerste buit binnen heb. Drank zodat ik het drankje dat ik een paar weken geleden had gedronken na kan maken. Eenmaal bij het hotel aangekomen zijn de meesten al aanwezig en komen de anderen snel binnendruppelen. Het is zó fijn iedereen weer te zien. Binnen drinken we een borreltje en daarna hebben we het diner met bespreking over het hoe en wat de volgende dag. De wekker moet vroeg gezet worden, we moeten op tijd vertrekken voor de drijfjacht. Deze is op een militair oefenterrein.

Ik heb dit inmiddels een paar keer eerder mogen beleven, dus ik weet ongeveer de gang van zaken, hoewel het tóch anders is door Coronamaatregelen. Geen grote ontvangst voor jagers, drijvers en hondenmensen, maar bij aankomst meteen te horen krijgen in welke rij je je auto moet zetten om daarna de laatste controles te laten checken, te horen wat er geschoten mag worden, hoe laat de honden losgelaten worden en de (veiligheids-)regels worden nog een keer doorgenomen. Dan een Waidmannsheil om vervolgens achter de Gruppenführer aan bij je post afgezet te worden. Bij onze groep is een omgevallen boom over het weggetje en die moet eerst verwijderd worden. De Gruppenführer belt en even later komen een paar mannen de boom verwijderen. Mijn post is net voorbij de verwijderde boomstam, maar de anderen moeten verderop afgeleverd worden. Het is prachtig in het bos. Wij zitten is het grootste Lindenbomenbos van Europa. Onderweg zag ik een soort gegraven kuilen, en bij navraag blijkt dat de Russen die hebben gemaakt, zodat daar tanks en afweergeschut in konden staan ter verdediging (we zitten in het voormalige Oost-Duitsland).

Terwijl ik mijn hoogzit opklauter, hoor ik al een paar schoten. Ik maak me gereed, laad mijn wapen, controleer afstanden en kijk waar wissels van het wild lopen en hoe het zich om mij heen zou kunnen bewegen. Er steekt een hinde de weg over, maar die was al verdwenen voor ik ook maar de tijd had te reageren. Wat later zie ik een reegeit met twee kalveren, die zijn te ver weg. Ik waarschuw de jaagster die een post eerder is afgezet dat zij haar kant op komen. Er wordt rondom geschoten, er loopt voldoende wild in het terrein. Maar dan komt er een Duitse jachtterriër aangelopen, loopt mijn zit voorbij, maar maakt rechtsomkeert, kijkt naar boven en ziet mij zitten. Vervolgens besluit hij dat hij liever bij mij wil zijn dan door het bos te rennen, en blijft onder mijn hoogzit staan piepen en janken terwijl hij met zijn voorpootjes op treetje één van het laddertje gaat staan. Duitse jachtterriërs; Daarover had Cas bij de opleiding gezegd ‘gebit op poten, geen verstand’. Deze zou op elk moment leuk geweest zijn, maar niet tijdens een drijfjacht onder de hoogzit! Hoezeer ik mijn best doe het beest weg te krijgen, hij blijft in de buurt.

Het wild blijft daardoor weg en de tijd verstrijkt. Dan is het tijdstip van ‘einde jacht’ aangebroken en ga ik het laddertje weer af. De Terriër staat daar braaf te wachten en begroet me al kwispelend. Eigenlijk is het wel een grappig beestje. Als ik het commando ‘sitz’ geef, gaat hij braaf zitten. Ik wacht bij de hoogzit aan de weg op de Gruppenführer. Van de andere kant zie ik koplampen opdoemen, dat zal vast de hondeneigenaar zijn die zijn hondje via de gps heeft getrackt en hem op komt halen. Terwijl ik daar sta te tutten met de hond, zie ik dat hij iets ruikt. Ik kijk in de richting waar hij naartoe kijkt en zit in een grote zwartbruine kop van een wolf te kijken die mij op zo’n 25 meter afstand recht in de ogen kijkt met zijn koude geelbruine ogen. Wát een gigantisch beest! Wapen ligt al in het foedraal, patronen eruit en het enige dat ik kan bedenken is naar de hoogzit te lopen om het laddertje weer op de klauteren. Terwijl ik daar naartoe loop probeer ik ondertussen mijn telefoon te pakken om foto’s van het beest te maken. Het hondje deed een paar passen naar de wolf, maar blijft gelukkig daarna staan. In mijn ooghoek zie ik dat de wolf keert en wegloopt terwijl ook de auto van de hondeneigenaar dichterbij komt rijden. Ik maak nog foto’s maar helaas staat de wolf er niet op.

Ik ben niet snel bang voor hondjes, maar dit beest is echt imposant en gigantisch groot. Ik denk dat de schoft wel een centimeter of 70-80 is geweest, maar het voelde als zeker 1 meter 10. De eigenaar van de hond stopt om zijn ‘Bullie’ (zo heet ‘ie kennelijk) op te halen, verontschuldigd zich dat zijn hondje zo slecht heeft gewerkt en gaat huiswaarts. Misschien had Bullie de wolf al eerder gezien en wilde hij gewoon veilig bij mij op de hoogzit zitten… Daarna komt de Gruppenführer met in de aanhanger een prachtig hert dat Falco heeft kunnen schieten met ook nog een ree. Ook dit hert is imposant, ik kan niet wachten om Falco te zien en hem een feliciteren met een Waidmannsheil. Falco komt er aan gereden en is nog helemaal onder de indruk van zijn buit. We rijden naar de verzamelplaats waar het wild wordt verzameld, gewogen en in de aanhanger wordt gehangen voor de wildhandelaar. Een ree weegt ontweid (zonder ingewanden) zo’n 14-20 kilo, het hert zo’n 130. Kun je nagaan hoe groot zo’n beest is, het is meer het formaat pony. Ik heb een keer een hinde kunnen bemachtigen, maar een hert is nóg groter. Er wordt afgesproken dat de wildhandelaar de kop met gewei prepareert. Zo heeft Falco straks zijn schedel met gewei als herinnering aan deze prachtige dag. Zoiets vergeet je nooit meer natuurlijk.

Omdat er geen Schüsseltreiben (warme soep met broodjes en jachtverhalen delen met andere jagers) is, geen tableau gelegd kan worden, het wild niet ‘doodgeblazen’ kan worden door de jachthoorn blazers, zien we de vriendenjagers bij het hotel. Hier wordt op de parkeerplaats een borrel gedronken op de ‘Jachtkoning’ Falco, maar natuurlijk ook op alle andere jagers die buit hebben gehad. Hapjes en dranken, mooie verhalen, de kofferbak van Jos waar de kaasfondue in wordt bereid, heerlijke zelfgestookte Whisky, Sloegin en Jachtbitters van Arco, verschillende soorten worst, rillette en noten, het is één groot feest! Als het allang donker geworden is, gaan we naar binnen en hebben we daarna de avondmaaltijd. Het wordt niet heel erg laat, de volgende ochtend moeten we om 7.00 uur gepakt en wel weer in de auto zitten voor de volgende drijfjacht.

Deze jacht is echter minder succesvol, maar ook hier is het een prachtige dag. Omdat er ook nu weer geen echt samenzijn kan plaatshebben door Coronamaatregelen, hebben wij deze ochtend al afscheid van elkaar genomen. Iedereen gaat na de jacht naar huis. De terugreis gaat voorspoedig. De zon is doorgekomen en het is niet druk onderweg. Het is vroeg in de avond als ik thuiskom, de meesten hebben intussen laten weten veilig thuis te zijn. Hier aan tafel worden de verhalen van de afgelopen dagen gedeeld, de foto’s in de appgroep doorgestuurd en niet veel later duik ik lekker mijn mandje in. Wat een geweldige paar dagen heb ik weer mogen beleven, en vooral het gezelschap waarmee dat was. Ook nog een nieuwe jacht-kokkerelvriend gemaakt, Arco van Dijken. Één vriend kon er helaas niet bij zijn, maar heeft alles via de appgroep mee kunnen maken. Ik hoop dat we volgend jaar weer met z’n allen (en voltallig) kunnen gaan, want dit zijn dagen met gouden randjes!

Geen recept vandaag. Ik hoop komende woensdag het recept van het drankje te kunnen plaatsen en er met Wodka-woensdag een mooie naam voor te hebben. En wat een spannende laatste 10 minuten van de GP vandaag! Met Max als wereldkampioen. Wel een sfeerimpressie van de afgelopen dagen. En een filmpje van Melvin die zijn GoPro op had en heeft kunnen filmen hoe hij zijn buit heeft kunnen bemachtigen.