.jpg)
Het waren drukke dagen, maar eindelijk had ik tijd om in de keuken te staan en een paar recepten te maken voor de foto’s. Mijn keuken was ontploft, doordat er heel wat recepten gemaakt zijn de afgelopen dagen. Sommige recepten ‘liepen door elkaar heen’, dan weer moest er iets rusten, dan weer iets afkoelen en ondertussen maakte ik dan weer iets anders en moest ik wel bij de les blijven om geen recepten door elkaar te halen of te vergeten. De timer werd gezet, zowel op mijn telefoon als op de oven. Als dingen dan lukken, is het leuk. Maar twee uitprobeersel-recepten zijn helaas mislukt. Of in elk geval, bij eentje moet er nog aan één onderdeel gesleuteld worden. De ander is gewoon niet goed. Dat is echt jammer, want daar zat best wat tijd in met kneden, rusten, weer kneden, rusten en dat nog 3 keer. Daarom vind ik brooddeeg altijd een beetje spannend. Ik heb in de tussentijd wel 3 andere dingen kunnen maken, maar ik was er wel ruim 10 uur mee bezig.
Zo heb ik ook, jaren geleden, een keer Cassoulet geprobeerd. Dat is een bonen-vlees-schotel uit Zuid Frankrijk. Ik ben niet weg van bonen, maar dit is echt zalig. Meestal probeer ik dan een recept uit, en met proeven kom je erachter dat iets er in of juist er uit wilt hebben, beetje meer van dit en een beetje minder van dat. Op die manier perfectioneer je je recept. Voor deze Cassoulet had ik 2 dagen in de keuken gestaan. Het ergste is; Het léék niet eens op wat ik in mijn hoofd had! Later heb ik een recept van iemand gekregen, toen had ik mijn winkel nog. Het heeft zeker een jaar geduurd voordat ik weer zin had het recept uit te proberen, zo ziek was ik er van. En, na meerdere keren een beetje aanpassen, is dat recept helemaal geworden zoals ik het 19 jaar gelden in Zuid Frankrijk had gegeten. Nu hebben wij het al een tijdje niet gegeten, en het brengt me wel op het idee om het binnenkort weer eens te maken.
Op woensdagavond hadden wij met onze WBE Lopikerwaard een Filmavond georganiseerd. Dit keer werd de film De Wolf getoond. Mooie beelden, hoewel de gesproken tekst vaak wel erg pro-wolf was. Ik heb ook een rondje Boskoop kunnen doen. Zo ben ik eindelijk weer even aangewaaid bij Tini, de oude oppas van Tristan. Zij heeft gelukkig een nieuwe kamer in het Verzorgingshuis. Door ruimtegebrek was zij eerst op een afdeling voor dementerenden geplaatst, arme Tini. De ochtend dat ik daar aanwaaide, was zij niet op haar kamer, maar bleek zij een ‘Beauty-verwen-ochtend’ te hebben. Haren werden gekapt en nageltjes gelakt in een gezellige ruimte op de begane grond. Daar zaten meer dames bij elkaar gezellig te keuvelen terwijl ze in de watten werden gelegd. Daar kwam ik ook nog een oud-collega tegen, Karin. Deze lieve dame is de moeder van een oud-mentorleerling en heeft mij ook nog in de winkel geholpen. Toen Tini ging lunchen, had ik jachtvriend Martien gebeld. Hij en Ted zijn een paar maanden geleden van een prachtige locatie in Den Haag naar een schitterende locatie in Boskoop verhuisd. En wat hebben ze een fijn huis! Het ‘werkt’, mooie grote ramen, een grote woonkeuken, goede, werkbare ruimtes waar je je meteen ‘senang’ voelt.
In de avond ben ik bij Arjan, de wildhandelaar, aangewaaid. In deze periode is het altijd verschrikkelijk druk daar, en wordt er ook in de avonden gewerkt. Hoe druk het dan ook is, de sfeer is dan altijd wel heel erg gezellig. Ik heb nog even kunnen helpen in de hal en daarna met schoonmaken. Als het werk gedaan is, is er nog even een drankje. Arjan had nog een paar hertenbiefstukken op de bakplaat gegooid, ik had een spekkoek mee en een paar flesjes Sloegin en Heesterkanter Limonade. Ik kreeg een lekker drankje met honing er in. Terwijl we aan het opruimen waren, begon het echter te druppelen. Het was koud, de grond nog bevroren, maar de druppels kwamen met steeds meer uit de hemel. Het was spekglad! Jongste zoon werkte die avond in Rotterdam, en ik heb hem meermaals gebeld om rustig aan te rijden. Ook ik heb op de weg naar huis heel rustig aan gereden. In onze straat (waar eigenlijk nooit gestrooid wordt) was het wegdek helemaal een spiegel.
Op vrijdag ben ik ook nog even door het ijs gezakt. Ik was met manlief en de honden aan het wandelen bij de Plas, en daar, aan de overkant van de sloot bij het riet was het ijs al aan het kraken op de weg naar het eilandje toe. Op de terugweg zakte ik er pardoes door heen. Ik kon me nog aan het riet eruit trekken, maar de 3 keren daarna dat ik weer terug probeerde te komen, zakte ik er op die plekken ook weer doorheen. Toen ben ik maar verder gelopen en ben via een ander slootje overgestoken. Bijna tot aan mijn kruis nat, maar gelukkig was het niet al te koud die middag. Wel was het ‘soppend’ lopen met al het water in mijn laarzen. Eenmaal thuis, gedoucht en wel, heb ik weer kunnen kokkerellen, net als bijna de hele zaterdag. Vanavond maak ik nog één recept klaar voor de foto’s. Het oorspronkelijke recept is met Casselerrib, maar ik zal deze voor de Feestdagen met varkenshaas maken.
De receptjes van vandaag zijn een Wildpaté (de eerste foto), die heb ik een week geleden gemaakt, toen Sil en Martijn bleven eten, en een dessert; Kaneelappeltjes-Panna cotta (de tweede foto). Beide recepten moeten gekoeld geserveerd worden, dus zijn ideaal om te serveren als je gasten/vrienden te eten krijgt. Alleen even snijden of afwerken, beetje de borden opleuken en klaar. Zo heb je alle tijd om te kletsen en je met je gasten bezig te houden. Ik hoop dat ik je wat inspiratie heb kunnen geven voor de Feestdagen. Oh ja, een kaasplank 'doet het ook altijd goed' met gasten. Beetje opleuken met wat vijgen, noten en druiven, en het ziet er al snel spectaculair uit!!
Comments