Paardenmeisjes

Ik heb het even op moeten zoeken, maar heb het kunnen vinden. In 2015 ben ik weer begonnen met paardrijden. Vroeger heb ik heel even bij een manege gereden, en daarna twee jaar een verzorgpaardje gehad. Echt goed rijden heb ik bij die manege nooit geleerd, maar ik vond het wel altijd heel erg leuk. Op een blauwe maandag had ik tijdens een wintersportvakantie bedacht dat ik wel een buitenrit wilde maken op een Haflinger. Arm paard, ik deed mij groter voor dan ik ben, en heb alleen maar zitten knijpen op het paardje. Om achteraf in de termen van Marian te spreken; “Dit is geen spierpijn, dit is gewoon beschadigd!“ Ik vond het verschrikkelijk spannend, maar ook heel erg leuk. Ik besloot dat ik wel weer wilde gaan paardrijden. Ik had een aantal privélessen geboekt bij Manege De Morgenstond. Daar mocht ik op Limit en op Zantiago rijden. Verschrikkelijk brave paardjes, en hoe spannend ik het ook vond, ik schreef me in voor het Koffie-uurtje om wekelijks in een groep te rijden.

Hier leer ik paardrijden. Ik zal nooit een hele goede ruiter worden, maar ik heb er heel erg veel plezier in. Net als bij jagen, is het voor mij net zo belangrijk om je ‘senang’ te voelen bij de mensen met wie je dat doet. Ik zit in een ontzettend leuke groep dames. Er zijn een paar kleine wijzigingen geweest in samenstelling, maar de groep die we nu al een hele tijd hebben, is zo gezellig! Er zijn een paar dames bij die iets fanatieker zijn, maar iedereen rijdt op haar eigen niveau en iedereen wil graag iets leren om beter te worden. Omdat mijn grote angst is dat ik van een paard val en het daarna echt einde-verhaal is met mijn rug, blijf ik toch erg alert. Springen bijvoorbeeld sla ik over, maar geniet ik van de dames die dat wel doen. De manege-eigenaresse zet mij gelukkig op de meest brave paardjes.

Het blijven schrik-dieren met vluchtgedrag. Een paar weken geleden ging Theodorus er vandoor, maar ik bleef zitten en kreeg hem weer in bedwang. Dat was erg goed voor mijn zelfvertrouwen. Ik rijd de laatste tijd eigenlijk alleen op Theo, en ik had nooit verwacht dat ik hem ooit leuk zou vinden. Nu ben ik echt verliefd op hem, en zie ik aan hem hoe zijn pet staat als ik hem verzorg voor het rijden.

Na de les verzorgen we de paarden en drinken we daarna koffie met z’n allen. Vaak zijn het gezellige kletspraatjes, maar ook lief en leed wordt gedeeld. Dat kan ook alleen maar als je een fijne en ‘veilige’ groep hebt. Omdat ik al een paar jaar bezig was met mijn kookboek, hebben de dames van het Koffieuurtje voor mij de uitgeprinte recepten gemaakt en gekeken of de aanwijzingen in de recepten wel duidelijk beschreven waren. De dames zijn ook vaak proefkonijn als ik weer eens een recept heb bedacht. Terwijl we proeven komen de ideeën wat er bij de ingrediënten bij kan, uit moet of wat ook lekker zou zijn. Ik was ondertussen ook al drankjes aan het brouwen, en ook die moesten geprobeerd worden. Zo kon ik weer leuke namen die bedacht waren bij zo’n proeverijtje op het etiket schrijven. Hierdoor is de naam intern veranderd in WodkaWoensdag… En ja, er zitten ook wel eens dingen tussen die ronduit vies zijn, mijn ‘lavendel-wodka’ was echt naar! Het leek wel of je de oude linnenkast met de zakjes gedroogde lavendel van je oma uitlikte… Maar meestal is het lekker en nu spreken we af wie de volgende keer wat te smullen mee neemt.

Nu is de zomerstop, en omdat wij elkaar een paar weken niet zullen zien, leek het ons een goed idee dat af te sluiten met een echte borrel. Voor deze dames wil ik graag koken. Iedereen zou een hapje maken voor bij de drankjes. Zo gezegd, zo gedaan. Het was een hele gezellige middag/avond! Alle hapjes waren gelukt en vonden gretig aftrek.

Helaas kon niet iedereen aanwezig zijn, maar ik denk dat we deze nieuw geboren traditie er in zullen gaan houden. Tot ons 70e gaan we door, daarna zullen we met de kleinkinderen in de speeltuin afspreken (ofzo). Mooi, zulke dierbare vriendschappen, die moet je koesteren ❤️