Bowlen

Nee, ik ben niet gaan bowlen. Ik ben als een bowlingpin omver gerend door mijn stoute honden! Fien had tijdens het wandelen de kolder in haar kop, was als een onbestuurbaar op afstand bestuurbaar autootje tijdens de wandeling als een dolle aan het rennen. Soof wilde wel meedoen, maar is niet zo snel en wendbaar als Fien. Soof ging een beetje vervelend lopen doen, en in volle galop kwamen beide op mij af. Ik dacht dat ze langs mij heen zouden rennen, maar het was in volle vaart tegen mij aan. Ik werd gewoon omver gekegeld. Vol op mijn knie en vlakke hand terecht gekomen. Tja, en wat doe je dan als je in het ‘open’ valt. Snel opstaan, niets aan de hand, kijken of iemand het gezien heeft en stug doorlopen terwijl je bij elke stap denkt ‘auw auw auw’. (Op de foto ziet ze er zo schattig uit...)

Rug in de kreukels, blauwe hand en een dikke en blauwe knie. Thuis maar een pilletje genomen, maar wel paardrijden de volgende dag afgezegd. Ik moet zeggen dat het wat stijf- en stramheid betreft meevalt, maar paardrijden afzeggen was een juiste keuze. Helaas heb ik daardoor Theo, de dames en de gezelligheid moeten missen.

Zaterdag zou ik een vossendag hebben in de Flevopolder. Helaas gaat deze niet door, omdat het veel te nat is. Ik moet bekennen dat ik daar niet heel ziek van ben. Met hoe mijn rug nu is uren drijven door ruigtes zou ook niet zo goed geweest zijn, maar jammer is het zeker. Dat betekent dat een jachtvriend die die middag ‘in de buurt’ is (voor Drentse begrippen van 'in de buurt zijn') aan kan waaien.

Gisteren had ik een lekkere vissoep gemaakt. Ik had me wel vergist in de tijd die het kostte die te maken, maar we hebben wel heerlijk kunnen smullen. Ik zal dat recept binnenkort online zetten. Voor nu geef ik je het recept van een Espresso Martini. Die vinden we erg lekker hier in huis, en met deze hufterproof versie is die binnen 2 minuten gemaakt.

Soof kwam vanmorgen met een Houtsnip aanlopen. De eerste die ik hier ooit in de buurt heb gezien. Deze was kennelijk al (aan de kaak- en tandafdrukken te zien) door een kat gegrepen. Het beestje leefde nog, Soof is erg zacht in haar bek, en gaf hem aan mij af. Ik nam de vogel van haar aan en heb ‘m mee naar huis genomen. Eenmaal thuis in een verhuisdoos gedaan en het beestje even tot rust laten komen. De dierenambulance wilde hem niet ophalen. Eerst een uurtje in de doos laten zitten en daarna kijken of hij uit zichzelf weer zou gaan vliegen. Ik vertelde van de verwondingen, maar ook toen werd het beestje niet opgehaald. Misschien uit angst voor vogelgriep? Helaas heeft de vogel het niet gered.

Houtsnippen zijn mooie vogeltjes. Ze hebben een prachtig verenkleed en een mooie, lange rechte snavel. Deze snavel is wel een centimeter of 7! Toen ik de jachtopleiding kreeg, hoorde ik pas van het bestaan van deze vogels. Die werden vroeger bejaagd en gegeten. Ze zijn best groot, zo’n 33-38 cm. en de grootste snip-achtige. Je ziet ze niet vaak vliegen, leven vooral in de bossen, en pas met de schemering komen ze los. Het was voor jagers een ‘gevaarlijke vogel’, omdat hij grillig vliegt en er daardoor menig jager beschoten is door een jager die deze vogel wilde bemachtigen. (Heb ik uit verhalen van ‘oudere’ jagers.) De vogels hebben hun nest op de grond, meestal tegen een boomstronk of een struikje aan. Houtsnippen hebben een kuiltje als nest, en daar worden 4 roomkleurige eieren met bruine vlekjes in gelegd. Als er gevaar dreigt, nemen de houtsnippen de jongen tussen de poten om die al fladderend te verplaatsen. De vogel heeft ook een ‘snippenveertje’. Toen er nog op deze vogels gejaagd mocht worden, was dit het enige beestje van kleinwild waar jagers een trofee (lees herinnering) van namen. Dit veertje werd ook gebruikt voor fijn schilderwerk of bij aquarelleren.

Een ‘houtsnip’ als boterham was vroeger typisch jagersvoedsel. Witbrood belegd met kaas en roggebrood: wit, geel en bruin, net als de kleuren van de vogel. Deze werd meegenomen om in het veld te nuttigen.